Όταν το Ροκ κερδίζει Νόμπελ Λογοτεχνίας

Η Σουηδική Ακαδημία απένειμε στον Μπομπ Ντίλαν το Νομπέλ Λογοτεχνίας για το 2016. Για πολλούς είναι έκπληξη αν και το όνομα του μεγάλου τροβαδούρου του ροκ είχε ακουστεί και άλλες χρονιές. Σίγουρα όμως είναι μία ξεχωριστή στιγμή για τον κόσμο των Γραμμάτων. Γιατί αν το Νόμπελ αποτελεί μία διάκριση με οικουμενική αποδοχή, έστω και με τις αντιδράσεις που κατά καιρούς ξεσηκώνει- οι οποίες και ενισχύουν το μύθο του- το να απονέμεται κιόλας στο έργο ενός μουσικού, συνιστά μία τομή.

Η Ακαδημία αναφέρει πως ο μουσικός και συγγραφέας έχει «δημιουργήσει νέες μορφές ποιητικής έκφρασης μέσα στη σπουδαία αμερικανική μουσική παράδοση». Έρχεται να επιβεβαιώσει δηλαδή αυτό που γνωρίζουν εκατομμύρια φίλοι του καλλιτέχνη ή ακροατές του και το αναγνωρίζουν ακόμα κι όσοι δεν ακούνε πια φανατικά τα τραγούδια του. 

Ο Ντίλαν, διακρίνεται για τον τρόπο που επέδρασε στις συνειδήσεις και τις ψυχές ενός τεράστιου αριθμού φίλων της μουσικής, για πολλές πολλές δεκαετίες. Ειδικά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ταυτίστηκε με μία διαφορετική φωνή στον αγώνα για την υπεράσπιση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων στην Αμερική και όλον τον κόσμο. Και μπορεί σήμερα, τα αιτήματα εκείνων των χρόνων να έχουν χαθεί, η «ψυχή» τους, όμως, η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, μπορεί να συγκινήσει ακόμα. 
Αποδείχτηκε άλλωστε, τώρα με την κρίση, ότι και οι τεχνοκράτες δεν κατάφεραν να φτιάξουν μια καλύτερη κοινωνία, παρά τον προβεβλημένο «ρεαλισμό» τους.

Από ΄κεί και πέρα, τα τραγούδια του Ντίλαν, οι στίχοι του, όπως γίνεται στην περίπτωση κάθε καλής τέχνης, στέκονται διαχρονικά σαν πόλοι έλξης κάθε καλοπροαίρετου νέου ανθρώπου που επιθυμεί να ψηλαφίσει τον κόσμο κάτω την άσφαλτο, εκεί που η αμμουδιά προβάλλει ακόμα θελκτική, γοητευτική, με τον υπαινιγμό πολλών ακόμα κόσμων που μένει να τους ανακαλύψουμε. 

Η μιζέρια των ελίτ που τα ξέρουν όλα

Παλιά είχαμε την αριστερή ελίτ που δεν άντεχε τον «λαϊκισμό», τώρα έχουμε μία άλλη, που δεν θα τη λέγαμε δεξιά, γιατί δεν είναι ακριβώς, αλλά θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ελίτ των μεταρρυθμιστών, αφού προέκυψε μέσα από το μέτωπο του «μένουμε ευρώπη» το περυσινό καλοκαίρι. Που κι αυτή τα έχει με τον «λαϊκισμό».

Και στις δύο αυτές ομάδες, το κοινό μότο που τις ενώνει είναι ότι «κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του ταιριάζει». Που πραγματολογικά είναι σωστό αφού ο λαός εκλέγει τις κυβερνήσεις, αλλά αυτοί εννοούν ότι λαός και κυβέρνηση είναι πολύ μακριά από το ορθό και το καλό έτσι όπως το ορίζουν πάντα οι ίδιοι.

Βέβαια ο λαός αδιαφορεί πλήρως για τις απόψεις τέτοιων ομάδων. Κι όπως έδινε επί χρόνια 3 και 5% σε εκείνη την αριστερά, κάτι ανάλογο κάνει και σήμερα με όσους πιστεύουν ότι η σημαία της Ελλάδας είναι αυτή με τα αστεράκια της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή με όσους νομίζουν ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να έχει έναν υπουργό Οικονομικών για όλες τις χώρες μέλη της.

Μόλις βέβαια κουραστούν κι αυτοί κι εμείς με τις κουβέντες για την πολιτική και πότε θα πέσει ο Τσίπρας και τι θα γίνει με τα κανάλια, αυτό που μένει είναι ακόμα πιο θλιβερό. Γιατί τελικά οι ελίτ σε αυτόν τον τόπο, αυτές τουλάχιστον που φωνασκούν συνέχεια στα δημόσια καφενεία, δεν έχουν και τίποτα άλλο να αντιπροτείνουν ως τρόπο ζωής, πολιτισμό ή έστω ως μια ξεχωριστή δηθενιά.
Μιζέρια αποπνέουν πάντα όσοι νομίζουν ότι κατέχουν την αλήθεια και ξέρουν τι ταιριάζει «σ’ αυτόν τον λαό».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr