Η όλη λογική όσων αντιδρούν στην εκπαίδευση των προσφυγόπουλων στα σχολεία, καταλήγει σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο: Τα παιδιά να εκπαιδευτούν είτε μέσα στους καταυλισμούς είτε σε ανενεργά σήμερα κτίρια. Πολλοί νομίζουν ότι αυτή είναι και μία καλή και πρωτότυπη ιδέα. Δεν είναι όμως. Εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη, μια βασική πρόταση από μερίδα του πολιτικού κόσμου στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, είναι η μη συμβίωση. Ας πάρουν δικαιώματα, αλλά να μην μπερδεύονται με μας, αυτό λένε πολλοί στην Ευρώπη και από το πολιτιστικό σύστημα κατατάσσονται δεξιά της δεξιάς.

Ας μην μπούμε τώρα σε όλη τη συζήτηση για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών, τον κίνδυνο του φανατικού ισλάμ ή τον πολυπολιτισμό και τη διατήρηση του έθνους – κράτους. Στο κάτω κάτω το να συζητάμε εφ’ όλης της ύλης κάθε φορά που προκύπτει ένα επιμέρους θέμα, είναι και αδόκιμο και αναποτελεσματικό αλλά και άδικο για το ίδιο το θέμα. Εδώ, το ζήτημα είναι τι θα κάνουμε με τα μικρά προσφυγόπουλα, για τα οποία όλο το σύμπαν (ο ΟΗΕ, τα κράτη, οι φορείς κλπ) έχουν αποδεχτεί ότι έχουν ίσα δικαιώματα με όλα τα παιδιά του κόσμου. Ας θυμηθούμε λίγο και τα δικαιώματα του παιδιού, για τα οποία με τόση ζέση μιλάμε κατά τα άλλα στα σχολεία μας. 

Θα μπορούσε όντως η εκπαίδευση των παιδιών να γίνει μέσα στους καταυλισμούς για φέτος, κάνοντας ότι δεν βλέπουμε ότι δεν θα είχαν έτσι ίσα δικαιώματα. Θα περνούσε έτσι η χρονιά και θα είχαμε και λιγότερες αντιδράσεις. Τι θα κέρδιζε όμως η ελληνική κοινωνία; Του χρόνου, που ελπίζουμε να μην υπάρχουν και καταυλισμοί, τι θα γινόταν; Και τι γίνεται άλλωστε σήμερα που ένα προσφυγόπουλο μένει σε ένα κανονικό σπίτι; Απλώς πάει σε ένα σχολείο και συχνά από το πρωινό, κανονικό πρόγραμμα. Όπως θα πήγαιναν και του χρόνου και τα υπόλοιπα, ακόμα κι αν δεν τα αφήναμε εμείς φέτος. 

Αντίθετα, αυτό που καταφέρνουμε ανοίγοντας τις σχολικές αίθουσες το απόγευμα από φέτος, είναι ότι συνηθίζουμε όλοι μας, ντόπιοι και πρόσφυγες, σε έναν κανονικό τρόπο ζωής. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο:  Να ζήσουμε όλοι μας όπως μπορούμε υπό τις συνθήκες που δημιουργεί η κρίση, αλλά και το προσφυγικό πρόβλημα.

Και σε αυτόν τον τόπο έχει αποδειχτεί ιστορικά, ότι στις δύσκολες ώρες η κοινωνία βρήκε τις δυνάμεις ώστε να ανταπεξέλθει με αλληλεγγύη και φροντίδα για τα πιο αδύναμα μέλη της. Ας δούμε το ζήτημα της εκπαίδευσης των προσφύγων,  ως ένα πείραμα για την επιστροφή στην κανονικότητα του τρόπου ζωής όλων μας.