Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την εξαιρετική, υπέροχη στάση της κοινωνίας της Κόνιτσας απέναντι στους 160 περίπου πρόσφυγες που βρίσκονται εκεί από τον Μάρτιο…

Μία φιλοξενία υποδειγματική κατά το χρονικό διάστημα των επτά πλέον μηνών, που οι άνθρωποι βρίσκονται στην ακριτική κωμόπολη…

Και με το κερασάκι στην τούρτα, να είναι αυτό που μπήκε χθες με την υποδοχή των παιδιών στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο…

Και η περίπτωση της Κόνιτσας έχει ιδιαίτερη αξία και σημασία, στην εποχή που βρισκόμαστε, όπου βλέπουμε καθημερινά τι γίνεται σε άλλες μικρές ή και μεγαλύτερες τοπικές κοινωνίες με τη συμπεριφορά γονέων και κηδεμόνων…

Αν μας έλεγαν κάποια στιγμή, ότι θα περιμέναμε μία αντίστοιχη συμπεριφορά και στη δική μας περιοχή, την Κόνιτσα θα σκεφτόμασταν πρώτη – πρώτη στο μυαλό μας…

Με αιτία μόνο και μόνο το συντηρητικό παρελθόν της, από την εποχή του Σεβαστιανού και παλαιότερα μέχρι και σήμερα…

Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε, ότι η συμπεριφορά του συνόλου της τοπικής κοινωνίας ήταν από την πρώτη στιγμή, υποδειγματική!

Και τα εύσημα ανήκουν στους κατοίκους της Κόνιτσας, στη διοίκηση του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας, στους εκπαιδευτικούς του 1^ου δημοτικού σχολείου, στο δήμο Κόνιτσας, στην Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης και σε όλους όσοι ασχολήθηκαν έστω και επιδερμικά με το θέμα…

Δεν υπάρχει λόγος να μπει κάποιος σε μία ατέρμονη και ανόητη διαδικασία συγκρίσεων, τι γίνεται εδώ, τι γίνεται πιο πέρα και λοιπά…

Αυτό που έγινε στην Κόνιτσα, όπως σωστά είπε και η περιφερειακή διευθύντρια εκπαίδευσης κα Φωτεινού, ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει…

Το γιατί δε γίνεται σε άλλες περιοχές είναι ένα ζήτημα, που θα πρέπει να εξεταστεί κατά περίπτωση, γιατί οι συνθήκες είναι διαφορετικές…

Και όσο κι αν ακούγεται κάπως, οι ανησυχίες γονέων και κηδεμόνων, θα συνεχίσουν να υπάρχουν, μέχρι να δοθούν οι κατάλληλες απαντήσεις και μάλιστα, αρμοδίως…

Είναι άλλο πράγμα όμως η διατύπωση της όποιας ανησυχίας και τελείως άλλο, η ανάληψη πρωτοβουλιών, όπως το να βάλουμε λουκέτα στις πόρτες του σχολείου…

Λες και το σχολείο είναι το σπίτι του κάθε γονέα, που αποφασίζει πότε θα βάλει λουκέτο και πότε θα το ανοίξει…

Η αλήθεια είναι μία. Ότι η καλύτερη απάντηση σε όλες τις ανησυχίες, δίνεται από τα ίδια τα παιδιά…

Η εικόνα της 1^ου δημοτικού σχολείου Κόνιτσας με τα ελληνόπουλα και τα προσφυγόπουλα, να είναι πιασμένα χέρι – χέρι και να παίζουν και να τραγουδούν, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να δει κάποιος…

Για να μαλακώσει την ψυχή του, αν υποθέσουμε ότι είναι μεταξύ εκείνων, που ανησυχούν ή που αντιδρούν…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ