Σε άλλες εποχές, η ιδιωτικοποίηση της Εγνατίας Οδού, θα προκαλούσε σοκ στην κοινή γνώμη. Γιατί να παραχωρηθεί ένας οδικός άξονας που βγάζει τα λεφτά του για τη συντήρηση και έχει κατασκευαστεί με κονδύλια από τη φορολόγηση των ευρωπαίων πολιτών; Όλα αυτά τα χρόνια όμως των μνημονίων, καταλάβαμε ότι είναι άλλη η ματιά των αγορών, βλέπουν αλλιώς το θέμα των επενδύσεων. Η ανταγωνιστική οικονομία της Ευρωζώνης προϋποθέτει επενδύσεις ιδιωτικών κεφαλαίων και όχι κρατικών. Το κράτος περνάει σε ρόλο ρυθμιστή…

Το πνεύμα αυτό βέβαια ήταν ήδη στην καρδιά της Συνθήκης του Μάαστριχτ το ’90 αλλά τότε καμιά συζήτηση δεν άνοιξε δημόσια για τη φυσιογνωμία της ενωμένης Ευρώπης που άρχισε να οικοδομείται. Τότε η Συνθήκη πέρασε με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή- και με αριστερές ψήφους- κι αυτό ήταν όλο. Μέχρι άλλωστε και τη δημιουργία του ευρώ, στις αρχές της επόμενης δεκαετίας, στην Ελλάδα κυριαρχούσε η άποψη, ότι τίποτα δεν πρέπει να μπαίνει εμπόδιο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Και η Ευρωζώνη καλή, και το ευρώ και το σύμφωνα σταθερότητας, όλα καλά ήταν. Μέχρι που ήρθαν τα μνημόνια. Και μας είπανε ευλόγως και οι εταίροι μας, ότι κι αυτά καλά είναι…

Σήμερα που κυριαρχεί το δόγμα «Δεν υπάρχει εναλλακτική» πρόταση σε όσα συμβαίνουν, η αλήθεια είναι ότι δυσκολευόμαστε και μία διαφορετική πρόταση να καταθέσουμε και άλλες διεξόδους να υλοποιήσουμε. Μοιάζει όλο αυτό που μας συμβαίνει με ένα τεράστιο κύμα, ένα τσουνάμι που παρασύρει τα πάντα. Και τα ερωτήματα για το αν θα είναι όλο αυτά πιο αποτελεσματικά τουλάχιστον, βυθίζονται κι αυτά.

Το κύριο πρόβλημα δεν είναι πια αν θα βρούμε τρόπο να αντιμετωπίσουμε το τσουνάμι αυτό. Ούτε αν θα κρατήσουμε μερικά αναχώματα- που δεν είναι κακό να κρατάς αναχώματα. Πιο δύσκολο είναι να βρούμε ένα σχέδιο για το μέλλον που θα επιτρέπει να ανακτήσουμε τον έλεγχο της οικονομίας μας, της κοινωνίας μας, της ίδιας μας της ζωής. 

Ας μην παρασυρόμαστε όμως από εύκολες θεωρίες «εθνικής ανεξαρτησίας» σαν αυτές με τις οποίες ψαρεύουν ψήφους οι ακροδεξιοί.
Σε όλη την Ευρώπη, πλέον, το ερώτημα είναι «πού πάμε;». Είναι το ερώτημα που έρχεται πάνω στο πρόβλημα της διαρκούς λιτότητας, της ανεργίας των νέων, της εξόδου κεφαλαίων προς τρίτες χώρες, στη μονοπωλιακή ιδιοκτησία κρίσιμων τομέων της οικονομίας από πολυεθνικές, στην προσφυγική κρίση βεβαίως.

Αν το δούμε από πιο ψηλά, και οι Έλληνες που ψάχνουν τρόπο να «τελειώσουν» τα μνημόνια, έχουν αποκτήσει το πρόβλημα και των υπολοίπων Ευρωπαίων. Σε ποια Ευρώπη μπορούμε και θέλουμε να ζήσουμε; 
fkaramitsos@yahoo.gr