Η κατάσταση στο ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι δραματική. Το κόμμα οδήγησε σε παραίτηση τον ηγέτη του Πέδρο Σάντσεθ εκτιμώντας ότι ευθύνεται τόσο για την πτώση των ποσοστών όσο και για την ακυβερνησία της χώρας με την άρνησή του να συνδράμει σε κυβέρνηση υπό τον δεξιό Ραχόι. 

Οι δύο αυτοί λόγοι μοιάζουν αντιφατικοί μεταξύ τους. Οι ισπανοί Σοσιαλιστές δεν θέλουν να στηρίξουν μια δεξιά κυβέρνηση που αποδοκιμάζεται από μεγάλες πλειοψηφίες, φοβούμενοι και την «απορρόφησή» τους, την ώρα όμως που το εκλογικό σώμα εκφράζει τη δυσαρέσκειά του και προς αυτούς.
Την ίδια ώρα οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Σάντσεθ προέρχονται κατά ένα τμήμα από την παλιά ηγεσία των Σοσιαλιστών που ευθύνεται τόσο για την κρίση στη χώρα όσο και για την απομάκρυνση λαϊκών στρωμάτων από την εκλογική βάση του κόμματος.

Γιατί όμως μας ενδιαφέρει τόσο το ισπανικό παράδειγμα; Γιατί μοιάζει πολύ με όσα έχουν συμβεί στο ΠΑΣΟΚ. Η κατάρρευση των εκλογικών ποσοστών των δύο κομμάτων μοιάζει, έχει κοινά χαρακτηριστικά. Και προφανώς υπάρχουν και πολλές διαφορές- στο κάτω κάτω οι Ισπανοί παραμένουν πάνω από το 20% ενώ το ΠΑΣΟΚ όχι- όμως, το ερώτημα που τίθεται για μία ακόμα φορά είναι: Έχει μέλλον η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη;

Όπως έχουμε ξανασημειώσει, το ερώτημα έχει να κάνει και με την ισορροπία του πολιτικού συστήματος. Μπορεί να υπάρξει ισορροπία χωρίς μία από τις πιο παραδοσιακές κοιτίδες της πολιτικής στην Ευρώπη;
Από την άλλη, πολλοί ψηφοφόροι μοιάζει να αδιαφορούν μπροστά σε τέτοια ερωτήματα. Κι ένας λόγος είναι ότι δεν θέλουν την επαναφορά του παλιού, στο οποίο χρεώνουν και την κρίση. Και στο παλιό, βάζουν πρόσωπα, συμπεριφορές, πολιτικές. Γιατί στην Ελλάδα να εμπιστευτεί κανείς ένα κόμμα που ευθύνεται ως ένα βαθμό για το ύψος του χρέους και που επιφανή στελέχη του στην αρχή της κρίσης ταυτίστηκαν με την άποψη του «μαζί τα φάγαμε»;

Από την άλλη, πώς να προκύψει το νέο από μόνο του; Παρθενογένεση δεν υπάρχει στην πολιτική. Ίσως και η επίκληση του νέου να είναι πρόφαση και για τους εκλογείς οι οποίοι δείχνουν να μην έχουν πρόβλημα να πριμοδοτήσουν άλλους «παλιούς» ή «νέους» ακροδεξιούς και γραφικούς. 

Από αυτή τη σκοπιά, είναι προτιμότερο να ανοίξει η συζήτηση για το τι θεωρεί η κάθε πλευρά γόνιμη συμμαχία και ποια σημεία ενώνουν διαφορετικές πλευρές του πολιτικού σκηνικού παρά να αναζητούνται συνέχεια νέα πρόσωπα και μαγικές λύσεις που δήθεν θα φέρουν και την έξοδο από την κρίση. Εκτός κι αν έχει τελειώσει η υπόθεση της πολιτικής και το μόνο που νοιάζει είναι η κατάληψη μιας θέσης εξουσίας. 
fkaramitsos@yahoo.gr