Η μακρά διαδρομή προς την έξοδο από την κρίση

Η ιστορία της εξόδου της Ελλάδας από την κρίση- κάτι που σε αυτή τη φάση μας φαίνεται πολύ μακρινό- δεν θα καταγράψει κάποιο εντυπωσιακό γεγονός. Δεν θα ξυπνήσουμε μία μέρα και θα μάθουμε ότι «κρίση τέλος». Ούτε θα διοργανωθούν γιορτές στις πλατείες. Κατά πάσα πιθανότητα και οι πολιτικοί μας δεν θα διαλέξουν κάποιο γραφικό νησί για να μας το ανακοινώσουν. Περισσότερο πιθανό είναι να κάνουμε όλο εκλογές μέχρι να πειστούμε ποιος ήταν αυτός που πρέπει να πάρει και το βραβείο, επειδή μας έβγαλε από την κρίση.

Ό,τι κι αν γίνει όμως στις κάλπες κι όσες ανατροπές κι αν συμβούν στον πολιτικό σκηνικό, στην πράξη αυτό που θα συμβεί είναι θα είμαστε σε έναν πολύχρονο, διαχρονικό καλύτερα αγώνα για να ξεφύγουμε από την κρίση. Πρέπει να αντιληφθούμε δηλαδή την έξοδο από όσα ζούμε σήμερα σαν μία μακρά διαδρομή, που θα έχει πολλούς ακόμα δύσκολους σταθμούς και πολλές ακόμα απώλειες. Θα περνάμε δύσκολα κι ας λένε οι αριθμοί ότι πάμε καλά.

Παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να υποτιμούμε τους αριθμούς. Δεν γίνεται να τους ξεφύγουμε, δεν γίνεται να κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Γιατί όλα αυτά που μας πονάνε τόσα χρόνια- τα μνημόνια, τα νούμερα που πρέπει να πιάσουμε, τα ποσοστά της ύφεσης- δεν είναι τίποτα άλλο από την υποχρέωσή μας να είμαστε μέσα σε αυτό το σύστημα που ζούμε. Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα, έτσι και το πολιτικό σύστημα.

Υπό κάποια έννοια έχουν το δίκιο τους όσοι ζητάνε την έξοδο από την ΕΕ, γιατί όντως η ένταξή μας στην ενωμένη Ευρώπη προβλέπει κι όσα ζούμε σήμερα. Οι οπαδοί της εξόδου όμως έχουν πολύ μικρή απήχηση γιατί δεν έχουν τίποτα να προτείνουν ως εναλλακτική οδό. Γι’ αυτό και τα κόμματα της δραχμής παίρνουν μικρά ποσοστά.

Η γνώση ότι είναι μακρύς ο δρόμος για την ευημερία ακόμα και με την έξοδο από την κρίση, θα βοηθήσει τον πολύ κόσμο, τους ανθρώπους της εργασίας, να επιμείνουν στην ανάγκη για μία άλλη ζωή, για ένα άλλο σύστημα. Με κάποιο τρόπο, αυτό που ζούμε, πρέπει να μας οδηγήσει και σε έναν άλλο τρόπο ζωής. Μεγάλες κουβέντες ίσως. Αλλά το βίωμα ωθεί τη σκέψη και την τροφοδοτεί με νέες διόδους. 

Μέσα στο αυτοκίνητο

Χτες το πρωί προσπαθούσα να κάνω μία δουλειά στο κέντρο από αυτές που κάνεις δύο λεπτά για τη δουλειά και μια ώρα στο να παρκάρεις και να βγεις από το κέντρο της πόλης. Το κέρδος; Άκουσα ένα ολόκληρο μουσικό άλμπουμ σχεδόν στο αυτοκίνητο. Και να πεις ότι είμαστε και καμιά μεγαλούπολη. Δύο δρόμους έχουμε όλους κι όλους. Αλλά έλα που δεν έχουμε άλλη λύση από το να πάρουμε το αυτοκίνητο για το κέντρο.

Κατανοώ πάντως πώς πολλοί κάνουν τη δουλειά τους μέσα στο αυτοκίνητο.,Εγώ ακούω μουσική που δεν προλαβαίνω να ακούσω σπίτι, άλλοι κάνουν τηλέφωνα, πολλά ζευγάρια βλέπω μιλάνε μεταξύ τους, γονείς μεταφέρουν τα παιδιά τους για τις ασχολίες τους, οπότε έχουν και λίγη ώρα επαφής.

Δεν ξέρω πώς να το αξιολογήσω ολο αυτό. Ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Είναι μία κατάσταση. Οι πόλεις μας αναγκάζουν να ζούμε και μέσα στις μηχανές. Θα μπορούσαμε να βρούμε τρόπους να τις κάνουμε καλύτερες, πιο βιώσιμες. Αλλά δύσκολο ακόμα στην Ελλάδα. Οπότε ας κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr