Το βάρος στην ατζέντα

Ας είμαστε και λίγο συγκαταβατικοί με όσα μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Στις μέρες μας, εδώ και χρόνια, η πολιτική δεν ταυτίζεται και με το περιεχόμενο του πολιτικού λόγου που εξαγγέλλεται. Σήμερα πολιτική είναι να τοποθετείσαι έτσι στο δημόσιο χώρο, να ορίζεις έτσι την ατζέντα ώστε να κυριαρχείς στο συσχετισμό των δυνάμεων.

Ας το δούμε με το μάθημα των Θρησκευτικών. Γιατί μονοπώλησε τη συζήτηση για την Παιδεία σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στη Βουλή; Είναι τόσο σημαντικό θέμα για την καθημερινή ζωή των πολιτών; Όχι βέβαια. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ έκαναν το εξής απλό: Τοποθετήθηκαν έτσι ώστε να οριοθετήσουν ας το πούμε σχηματικά το «αριστερό» και το «δεξιό» ακροατήριο. Ανάγκασαν δηλαδή όσους περισσότερους γίνεται να πάρουν μία θέση, να επιλέξουν.

Το πρώτο θύμα τέτοιων τακτικών, είναι πάντα το περιεχόμενο. Συζητάμε αλήθεια για το τι θέλουμε να είναι ένα μάθημα στο σχολείο; Προφανώς όχι. Αλλά ας παραδεχθούμε με το χέρι στην καρδιά, ότι κανείς μας δεν το κάνει για κανένα μάθημα. Και σε καμία περίπτωση δεν είναι σημαντικότερο το μάθημα των Θρησκευτικών από αυτό της Φυσικής. Μα, θα πει κάποιος η θρησκεία είναι μείζον θέμα, αγγίζει τα όρια της εθνικής ταυτότητας. Ε, αυτό λέμε, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ το μετέτρεψαν το ζήτημα σε πολιτικό, για τον τρόπο που βλέπουν την Ελλάδα σήμερα.

Πάλι, μπορεί να πει κάποιος, ότι θέσεις υπάρχουν. Κάτι λέει ο Φίλης, κάτι του απαντά η ΝΔ, λέει και η Εκκλησία και έχουμε κι εμείς τη γνώμη μας πάντα. Ναι, αλλά όλα αυτά από μόνα τους δεν επηρεάζουν τον πολιτικό συσχετισμό δύναμης, το πεδίο δηλαδή στο οποίο θέλουν να επιδράσουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Γιατί ακριβώς, η κουβέντα δεν γίνεται πάνω σε θέσεις και προγράμματα.

Έτσι βέβαια κινδυνεύουμε να μην κάνουμε δημόσια ποτέ καμία συζήτηση επί του θέματος. Όντως αυτός είναι ο κίνδυνος: Η απολιτικοποίηση της πολιτικής και η μετατροπή του πολιτικού διαλόγου σε αντιπαράθεση μηχανισμών. Καταλαβαίνει κανείς ποιες είναι οι διαφορετικές προτάσεις και τα προγράμματα της Χίλαρι και του Τραμπ στην Αμερική; Μπα. Περισσότερο αν συμπαθούμε το ύφος ή όχι του υποψήφιου πλανητάρχη συζητάμε.

Όταν η «καταστροφή» χτυπάει την πόρτα σου

Μόλις κάποιος λέει τη λέξη «καταστρεφόμαστε» αλλάζω κουβέντα. Γιατί οι «καταστροφολόγοι» είναι η καινούργια λαίλαπα. Καινούργια, δεν τη λες βέβαια. Μοιάζει σύμφυτη με τον ελληνισμό όλη αυτή η συζήτηση μιας επικείμενης καταστροφής. 

Αλλά ας μην το πάμε τόσο ψηλά. Πιο ενοχλητικό είναι αυτό το μίζερο να φυλάγεσαι μην καεί μόνο η δική σου γούνα. Όλα αυτά τα χρόνια που αλλάζουν οι νόμοι και έχουν συμβεί μεγάλες αλλαγές στα πάντα, έχουμε κουραστεί από όσους ανακαλύπτουν την καταστροφή μόλις χτυπήσουν οι αλλαγές τη δική τους πόρτα. 
«Μας διαλύουν», «μας καταστρέφουν», αυτά ακούς. Και αναρωτιέσαι, πού ήταν αυτοί όταν η καταστροφή χτύπαγε την πόρτα του διπλανού τους. Και γιατί πίστευαν ότι αυτοί θα μείνουν αλώβητοι.

Δεν υπάρχει χειρότερο είδος πολιτικής από εκείνο που προασπίζεται μόνο το ατομικό συμφέρον. Κι είναι και το πιο συνηθισμένο αν και δεν φαίνεται γιατί το κρύβουν μέσα σε δαιδαλώδεις κύκλους νομικών προτάσεων και μπλεγμένων πολιτικών λόγων περί «έθνους» ή «κοινωνίας» και «λαού».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr