Ο «πόλεμος» για το νερό δεν σταματά

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να διασφαλίσει μέσα από τροπολογίες ότι οι δημόσιες εταιρίες διαχείρισης του νερού δεν θα περάσουν σε ιδιωτικά χέρια, δεν σημαίνει ότι και η ένταξή τους στο νέο υπερταμείο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, είναι μία ανώδυνη και ουδέτερη πολιτική επιλογή. Το νέο ταμείο, αποτελεί στην ουσία ένα «απόθεμα» από το οποίο θα χρηματοδοτείται η αποπληρωμή του χρέους. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, αυτό είναι το μυστικό: Πώς θα πληρωθεί το χρέος. Έξι χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο, η βασική στόχευση όλων των προγραμμάτων που έχει συμφωνήσει η χώρα, είναι να γίνει δυνατή η χρηματοδότηση αυτού του τεράστιου χρέους.

Υπήρξαν και υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις, έγινε πολύς λόγος για μεταρρυθμίσεις- αλλά λίγες ήταν οι πράξεις προς αυτήν την κατεύθυνση- άλλαξαν τόσες κυβερνήσεις, αλλά ο αρχικός στόχος δεν άλλαξε ποτέ. Οι εταίροι μάς δανείζουν ώστε να μην πέσουμε σε μία κανονική και με το νόμο πτώχευση, αλλά να συνεχίσουμε να αναπνέουμε στην εντατική, όντας στα αλήθεια πτωχευμένοι για να πληρώσουμε κάποτε το χρέος μας το οποίο πολλαπλασιάζεται με τα νέα δάνεια.

Το μνημόνιο δεν πρέπει παρά να το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα εργαλείο που μας επιτρέπει να συμμετέχουμε στο σύγχρονο οικονομικό γίγνεσθαι του πλανήτη, κομμάτι κι εμείς της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά με τεράστιες δυσκολίες στο να ισορροπήσουμε ανάγκες και υποχρεώσεις, έσοδα και έξοδα. Πάνω σε αυτήν την κατάσταση που λίγο πολύ είναι αποδεκτή από όλους πια, τίθεται το ερώτημα της βιωσιμότητας ή μη του χρέους.

Ας συνυπολογιστεί και μία παγκόσμια μεταβολή στην αντίληψη για το νερό που δεν το θεωρεί πλέον «αγαθό» αλλά προϊόν της αγοράς. Μια αντίληψη που αντιπαλεύεται βέβαια από την άλλη πλευρά που θέλει να το προστατεύσει ως βασικό ατομικό δικαίωμα, αλλά η μάχη είναι σκληρή και οι συσχετισμοί δύναμης δυσμενείς για όσους πιστεύουν ακόμα ότι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη δικαιούνται να πίνουν νερό όπως δικαιούνται και να αναπνέουν καθαρό αέρα.

Από αυτή τη σκοπιά, δεν είναι περίεργα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Όταν σε υποχρεώνουν να πληρώσεις, θα σου πάρουν ό,τι έχεις και δεν έχεις. Από την άλλη και στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο, ο αγώνας για την προστασία των βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου- κι ένα τέτοιο είναι η πρόσβαση στο νερό- δεν σταματά. 
Έτσι κι αλλιώς η οικονομία είναι ένας πόλεμος. Πάντα ήταν και έτσι είναι και σήμερα…

Το ταξίδι ανοίγει το μυαλό

Όταν ήμουν παιδί το μακρινό ’70, έπρεπε να με πάνε σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Δεν μου βρήκανε τίποτα παραπάνω από ό,τι είχε βρει κι ο γιατρός στα Γιάννενα, αλλά πέρασα μια βδομάδα εσώκλειστος για εξετάσεις που τότε δεν γίνονταν εδώ. Μού ‘μεινε ότι στο νοσοκομείο κάθε μεσημέρι μας έδιναν παγωτό κάτι που ποτέ δεν θα πίστευε η μάνα μου που ήταν σίγουρη ότι το παγωτό θα μας έφερνε και καμιά αμυγδαλίτιδα. 

Αλλά άλλο ήταν εκείνο που ξεκίνησα να πω. Με εκείνη την ευκαιρία έκανα το πρώτο μου μακρινό ταξίδι και είδα για πρώτη φορά την πρωτεύουσα. Δεν θυμάμαι και πολλά βέβαια, αλλά θυμάμαι ότι είδα για πρώτη φορά έναν μαύρο άνθρωπο. Και μου χαμογέλασε μάλιστα, όταν κατάλαβε ότι τον κοιτάω έντονα. Άρα οι μαύροι άνθρωποι δεν ζούσαν στην Αφρική, ούτε ήταν άγριοι, όπως μαθαίναμε στα κόμικς ή στις ελληνικές ταινίες. 

Έχει λεχθεί ότι «ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με τα ταξίδια» (Μιγκέλ ντε Ουναμούνο). Μπορεί. Σίγουρα αλλάζεις όταν ανακατώνεσαι με τους ανθρώπους, όταν καταλαβαίνεις πώς ζουν οι άλλοι, όταν ανοίγεσαι και αποκτάς γέφυρες και δεσμούς με άλλους τρόπους ζωής, αντιλήψεις και συμπεριφορές. 

Πρέπει να ξεφύγουμε από τους κλειστούς κόσμους μέσα από τους οποίους διαμορφώνουμε μια συγκεκριμένη εικόνα για όσα γίνονται γύρω μας. Και τέτοιοι είναι ακόμα και όσοι υπόσχονται άπλετη πρόσβαση στα πάντα όπως το ίντερνετ, ή ακόμα και οι ιδεολογίες ή οι μεγάλες αφηγήσεις και οι συλλογικότητες. Καλά είναι όλα, φτάνει να βρίσκουμε τον τρόπο να ταξιδεύουμε κι έξω από αυτά. Έξω από τον δεδομένο κάθε φορά εαυτό μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr