Ήταν εξαιρετικά χρήσιμη η επίσκεψή μας την Τρίτη το πρωί στο Κέντρο Φιλοξενίας προσφύγων στο Τσεπέλοβο…

Έχοντας την εμπειρία από τα Κέντρα στον Κατσικά, στα Δολιανά και τη Φιλιππιάδα (στην Κόνιτσα δεν έτυχε να πάμε), είχαμε τη δυνατότητα δούμε ομοιότητες και διαφορές…

Και να διαπιστώσουμε εάν αυτά, που ισχυρίζονται οι διαμένοντες ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή όχι…

Η αίσθηση που είχαμε πριν βρεθούμε στο Τσεπέλοβο ήταν ότι μαζί με αυτούς, που έφτασαν στην Κόνιτσα, οι συγκεκριμένοι, ήταν οι πιο τυχεροί λόγω της καλής υποδομής…

Μάλλον όμως δεν είναι έτσι, γιατί δε φτάνει μόνο η υποδομή για να πει κάποιος, ότι δε χρειάζονται τίποτε άλλο…

Το καλοκαίρι πέρασε γρήγορα και μάλλον ευχάριστα στο Τσεπέλοβο για τους πρόσφυγες, αφού και κόσμος υπήρχε στο χωριό και κινήθηκε στην περιοχή και είναι και κάπως διαφορετικό να κάνεις μία βόλτα στη φύση το καλοκαίρι…

Το χειμώνα όμως δεν τολμάς ούτε να ξεμυτίσεις… Και αυτό το αντιλήφθησαν ήδη από τον Σεπτέμβριο, που ξεκίνησε με βροχές και πτώση της θερμοκρασίας…

Η κακή ποιότητα του φαγητού ισχύει για όλους το ίδιο, αλλά για το Τσεπέλοβο θα πρέπει να προσθέσουμε την μεγάλη απόσταση, άρα την απομόνωση του Κέντρου από τον υπόλοιπο κόσμο, τη δυσκολία πρόσβασης και μετακίνησης, αλλά και το σημαντικότερο…

Που είναι, ότι για άγνωστους λόγους, το Κέντρο αυτό έχει μείνει στην… απ’ έξω, της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και των ΜΚΟ λες και δεν υπάρχει!

Ολοκληρώθηκε πριν από ένα μήνα η διαδικασία της προκαταγραφής ασύλου σε όλα τα Κέντρα της επικράτειας, όπως ανακοίνωσε ο Μουζάλας, αλλά στο Τσεπέλοβο δεν πήγε κανείς!

Και αφού άρχισαν να ψάχνουν ποιοι και από πού τους λείπουν, τους θυμήθηκαν…
Αφού βέβαια άρχισαν να διαμαρτύρονται οι ίδιοι οι πρόσφυγες σε όποιον τύχαινε να βρεθεί στο Κέντρο…

Μόνο που οι ημερομηνίες των πρώτων ραντεβού που τους δόθηκαν για την προκαταγραφή είναι για τον Μάρτιο του 2017!

Και είναι εύλογο το ερώτημα των προσφύγων… Απλώς έτυχε να τους ξεχάσουν ή δεν ήθελαν να έρθουν σε επαφή μαζί τους, ίσως λόγω των κρουσμάτων φυματίωσης, που επιβεβαιώθηκε, ότι υπάρχουν στο Κέντρο;

Και κάτι ακόμη… Τόσους μήνες λειτουργίας των Κέντρων Φιλοξενίας, μας ενοχλεί και πολύ μάλιστα και η σχεδόν μόνιμη γκρίνια των προσφύγων για τις συνθήκες και τα προβλήματα και ακόμη περισσότερο η απαίτησή τους, να βρουν άμεσα τις συνθήκες που ονειρεύονται…

Σε μία καθημαγμένη από την κρίση, χώρα, που με δανεικά πόδια (και όχι μόνο) στέκεται όρθια και που εκτός από τους πολίτες, μέχρι και οι… πέτρες είναι έτοιμες να ξεσηκωθούν!

Αλλά είναι κάποια ζητήματα στα οποία οι άνθρωποι έχουν δίκιο και προς τιμήν τους παραδέχονται, ότι ούτε η χώρα έχει την ευθύνη και την υποχρέωση να τα λύσει, ούτε φυσικά ο ελληνικός λαός, τον οποίο ευχαριστούν διπλά…

Κι όταν ακούς κι ένα «ευχαριστώ» από παιδικά χείλη, μόνο για την επίσκεψη, σκέφτεσαι, ότι κάτι πρέπει να γίνει και γι’ αυτά τα παιδιά…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ