Η «κανονικότητα» του πολιτικού συστήματος

ΔΗ αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα ισορροπεί καλύτερα όταν είναι ευδιάκριτη η θέση αριστεράς- κέντρου- δεξιάς. Ειδικά στην περίοδο που διανύουμε, η έλλειψη ισχυρού κεντρώου πόλου, προκαλεί μεγαλύτερη ανισορροπία. Κι αυτό ανεξάρτητα του πώς προσεγγίζει ο καθένας το ζήτημα ή το περιεχόμενο των εννοιών «αριστερά» και «δεξιά». Η πολιτική και η πρόσληψή της δεν γίνεται μόνο με όρους ιδεολογίας ή φιλοσοφίας όπως νομίζουν οι μορφωμένες ελίτ. Για την ακρίβεια μπορεί να γίνεται χωρίς καν πολλή ιδεολογία ή πολιτική φιλοσοφία. 
Κι επίσης- κάτι που ξεχνάμε οι περισσότεροι- η πολιτική δεν γίνεται καν με εγχειρίδιο. Είναι πολύ πιο πολύπλοκη η σχέση κόμματος- ψηφοφόρου από ό,τι την θέλουν οι κανόνες ή τα μοντέλα πρόβλεψης. Και δεν υπάρχει πιο απτή απόδειξη από την αποτυχία των δημοσκοπήσεων. 

Μη κανονικές 
συνθήκες

Πολλοί που νιώθουν ενοχλημένοι από την αίσθηση «εμφυλίου» που βγάζει σήμερα η πολιτική αντιπαράθεση, ξεχνούν δύο πράγματα:
Το πρώτο και κυριότερο είναι ότι δεν ζούμε σε κανονικές συνθήκες. Το τεράστιο χρέος που συσσώρευσε η οικονομία σηματοδοτεί και το τέλος του παλιού, πολιτικού συστήματος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και η κρίση που διαρκεί ακόμα δεν έχει τις ρίζες της ούτε στο 2015, ούτε στο 2012, ούτε στο 2010. Αυτό το κατανοεί κάθε λογικός κάτοικος αυτής της χώρας. Όσο για τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης είναι τόσο μεγάλες και τόσο δομικές που σε αυτή τη φάση μικρή σημασία έχει να μελετηθεί το πώς εκφράζονται στο πολιτικό πεδίο.
Όσοι πάντως περιμένουν την ανάκαμψη του παλιού συστήματος, πόσο μάλλον και με τους παλιούς του εκπροσώπους, όχι απλώς κάνουν λάθος εκφράζοντας περισσότερο τις καταπιεσμένες τους επιθυμές, αλλά ετοιμάζονται για νέες αποτυχίες.

Ανομοιότητες

Το δεύτερο είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έμοιαζε ποτέ με το μοντέλο ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Δεν μπορείς να τους βάλεις το καπέλο που φοράει σήμερα η κατάσταση στο Βέλγιο ή και στην Γερμανία ακόμα ακόμα. Γι’ αυτό και οι αναγωγές δεν είναι και τόσο δόκιμες. Η Ελλάδα του Διχασμού, της σύγκρουσης με το Παλάτι, των δικτατοριών, των προσωποπαγών κομμάτων ή των εμφυλιοπολεμικών καταλοίπων δεν έχει καμία σχέση με τα ωραία και τακτοποιημένα μιας σκηνής που όλοι ξέρουν τι είναι φιλελευθερισμός- σοσιαλδημοκρατία- αριστερά. Όσο για το αν αυτές οι έννοιες στη χώρα μας ανταποκρίνονται όντως και σε μία αντίστοιχη σκέψη ή τρόπος ζωής, είναι άλλη συζήτηση. 

Διάσπαση μπροστά στην οθόνη

Νομίζω ότι το χάνουμε το στοίχημα με την τηλεόραση. Και ίσως να γίνεται κι ο κακός χαμός για λάθους λόγους όλον αυτόν τον καιρό. Και λέω για τη τηλεόραση που είχαμε στο μυαλό μας παλιά. Μία ανοιχτή οθόνη στον κόσμο της ενημέρωσης, της διασκέδασης, της μόρφωσης. Και δεν εννοώ το περιεχόμενο. Θησαυροί ολόκληροι βρίσκονται στα δάχτυλα του τηλεχειριστηρίου. Εννοώ ότι εμείς είμαστε πια ανίκανοι να συγκεντρωθούμε μπροστά στην τηλεόραση. Ποιος έχει και το χρόνο άλλωστε να καθίσει δύο ώρες για να δει ένα ντοκιμαντέρ ή μία δύσκολη ταινία. Και δεν είναι ο χρόνος γενικώς και αορίστως. Κι «ελεύθερος» από εργασία να είναι, θα είναι γεμάτος από έγνοιες και προβλήματα. Και την καλύτερη ενημέρωση να είχαμε, υπάρχουν πολλοί από εμάς που θα καθίσουν να προβληματιστούν και να ψάξουν περισσότερο το θέμα του εμφυλίου της Συρίας;
Έχει διασπαστεί η ενότητα του βλέμματός μας, της σκέψης μας, του χρόνου μας. Κι αυτό είναι μία διαπίστωση ανεξάρτητα των αιτιών που το προκάλεσαν. Και με μία αίσθηση ότι δεν είναι εύκολο να ξανακολλήσουν οι ρήξεις. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr