Προέχει η κοινωνική συνοχή

Είναι αξιοσημείωτο πόσο δύσκολο είναι πια να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή. Η οποία κοινωνική συνοχή δεν είναι παρά το επίπεδο της βασικής συνεννόησης όλων όσοι ζουν σε ένα μικρό ή μεγαλύτερο τόπο, ή σε μία μικρή ή μεγαλύτερη κλίμακα.  
Υπάρχει βέβαια και το ερώτημα αν χρειάζεται η κοινωνική συνοχή, αν είναι απαραίτητη. Παλιότερα θεωρούνταν κομβική για την οργανωμένη ζωή στις πόλεις. Σήμερα έχει μείνει πιο πίσω στις ιεραρχήσεις πολλών που βλέπουν τη ζωή σαν έναν πόλεμο επιβίωσης. Και δεν το βλέπουν σαν πόλεμο επειδή είναι πολεμοχαρείς αλλά γιατί η ίδια η κατάσταση τους πιέζει να φτάσουν στα άκρα, δεν έχουν άλλες επιλογές.
Είναι όμως κι εκείνοι που επιλέγουν τη διαρκή σύγκρουση και τα χαρακώματα, έχοντας την αφελή πίστη ότι η δική τους θέση, είναι η καλύτερη κι ότι θα καταφέρουν να κατανικήσουν τον απέναντι. Πλανώνται γιατί δεν λειτουργεί έτσι τελικά το σύστημα με ή χωρίς συνοχή.

Στα δύσκολα

Θέματα όπως η διαχείριση του προσφυγικού ή τα περίφημα «εθνικά» θέματα ή ζητήματα στα οποία χωράνε διαφορετικές απόψεις, μπαίνουμε τα τελευταία χρόνια να τα προσεγγίζουμε με περίσσευμα πολεμοχαρούς διάθεσης και έτοιμοι να βγάλουμε τα όπλα από το ζωνάρι. Οι «προδότες», οι «πουλημένοι», τα «λαμόγια», είναι φράσεις συνήθεις πια στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.
Ακόμα όμως κι αν εκφράζουν μία δίκαιη πίκρα για όσα ζούμε και μία αγανάκτηση, πόσο τελικά μας βοηθούν για να αλλάξουμε θέση, για να βελτιώσουμε τη ζωή μας;
Μήπως για τους πολλούς, αυτός ο «πόλεμος» δεν φέρνει κανένα κέρδος;

Υλοποίηση

Φυσικά, η λύση δεν είναι μία ουδέτερη και ανώδυνη αντιπαράθεση απόψεων. Η αντιπαλότητα μπορεί να είναι επίσης σκληρή, όταν γίνεται στο επίπεδο των ιδεών και των απόψεων. Και είναι βέβαιο ότι τίποτα δεν προχωρά χωρίς μάχες. Αλλά και τίποτα δεν θα προχωρήσει χωρίς αποτελεσματική προώθηση θέσεων, θέσεων που τελικά θα βρουν το δρόμο της υλοποίησης.
Να κάνουμε όσους πολέμους αντέχουμε. Αλλά να πηγαίνει κι ένα βήμα μπροστά η κοινωνία…

Ζώντας στην απομόνωση

Επειδή δεν ζούμε όλοι μαζί στο ίδιο πλέγμα, δεν βλέπουμε και με το ίδιο βλέμμα τον κόσμο. Λογικό. Είμαστε όλοι μας μοναδικές οντότητες και δεν χρειάζεται η ισοπέδωση του βλέμματος. Μακριά από την ομοιομορφία. Η διαφορετικότητα ώθησε την εξέλιξη στον κόσμο και προσφέρει ακόμα τη λύση για την πρόοδο στις ζωές μας.
Παρ’ όλα αυτά είμαστε και κάτι άλλο πια. Είμαστε αποκομμένοι, απομονωμένοι.
Είναι μία καινούργια κατάσταση αυτό που ζούμε σε κατά μόνας μικρόκοσμους, σε σύμπαντα ατομικά. Το ότι αυτό γίνεται από ανάγκη στις μέρες μας δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και το φαινόμενο. Το ζήτημα είναι πώς θα επηρεάσει στο μέλλον τις ζωές μας αυτή η απομόνωση. Πώς η μοναξιά θα επηρεάσει τις πόλεις μας, τις κοινές μας ζωές; Ερώτημα…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr