Αυτονόητη η εκπαίδευση των προσφύγων

Η υπόθεση της εκπαίδευσης των προσφυγόπουλων δεν είναι εύκολη. Η εκπαίδευση κανενός παιδιού δεν είναι εύκολη, πόσο μάλλον παιδιών που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, συχνά σε κίνδυνο και εξαρτώνται για να ζήσουν από άλλους. 
Αν κάποιος καθήσει και ακούσει σε ένα κέντρο υποδοχής τις ιστορίες που έχουν να του διηγηθούν οι πρόσφυγες, θα μαυρίσει η καρδιά του. Τρομερές προσωπικές ιστορίες, τρομακτικές, αφύσικες για όσους τυχαίνει να ζούμε στην προηγμένη Ευρώπη. Ακόμα και το πέρασμα του Αιγαίου να είχαν κάνει, θα αρκούσε για να διαγράψει ειδικά στις ψυχές των παιδιών, ένα μεγάλο τραύμα.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι η προστασία της ζωής των παιδιών και η εξασφάλιση της ανατροφής τους είναι ένας δείκτης προόδου για ένα κράτος και μια κοινωνία.

Το δικαίωμα

Το δικαίωμα των προσφύγων στην εκπαίδευση, όπως και το δικαίωμα στη στέγη ή την Υγεία, δεν είναι πιο διαφορετικό από αυτό άλλων ανθρώπων και κυρίως των μεταναστών χωρίς χαρτιά που τους κατατάσσουμε σε άλλη κατηγορία. Τα δικαιώματα είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Έχει γίνει όμως τόσο σκληρός ο κόσμος μας, που υποπτεύεται κανείς ότι δεν θα αναβαθμιστούν τα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά μάλλον θα χάσουν τα δικά τους οι πρόσφυγες. Δικαιώματα που σε μεγάλο βαθμό απέκτησαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν και η ανθρωπότητα έδειχνε πιο ευαίσθητη για την τύχη των ανθρώπων.

Προβλήματα που λύνονται

Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα πρακτικά προβλήματα είναι πολλά. Μπορούν όμως να λυθούν. Άλλωστε το εκπαιδευτικό μας σύστημα ενέταξε στις δομές του όλα αυτά τα χρόνια, μετά το ’90, χιλιάδες παιδιά μεταναστών που είχαν πολύ λιγότερα δικαιώματα και με πολλά από αυτά, δε, να διακρίνονται και να ξεχωρίζουν για τις γνώσεις τους.
Για μία σύγχρονη χώρα της Ευρώπης θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι μπορεί να δώσει το φως της γνώσης σε 20 χιλιάδες παιδιά. Κι έχουμε όλες τις δυνατότητες, με λίγη ίσως καλή διάθεση περισσότερο, να το κάνουμε όντως να μοιάζει αυτονόητο.

Συμβιώνοντας με τη φύση

Μόλις δούμε κανά χορτάρι ή κανά δεντράκι να ξεφεύγει λίγο από το όριο του «κανονικού» που έχουμε θέσει για τον δημόσιο χώρο, τρέχουμε να ειδοποιήσουμε τον Δήμο μετά επιτάξεως για να επέμβει και να τα καθαρίσει. 
Μπορεί όμως να περιοριστεί η φύση; Και γιατί ίσως πρέπει να τα έχουμε όλα στην εντέλεια; Αν ήμασταν Γάλλοι Ευγενείς και είχαμε εκείνους τους τρομερούς κήπους και πολλά λεφτά να τους συντηρούμε, θα ήταν ίσως λογικό να ανησυχούμε για το κλάδεμα των δέντρων. Και είναι κατανοητό να ζητάμε επεμβάσεις όταν κάτι γίνεται ενοχλητικό, όπως στην περίπτωση που ένα δένδρο του δρόμου μπαίνουν στο μπαλκόνι μας.
Παρ’ όλα αυτά, σε άλλες περιπτώσεις, θα πρέπει να είμαστε πιο υπομονετικοί. Και κυρίως να γίνουμε λιγότερο θιασώτες του τσιμέντου. Δεν χρειάζεται να τα ισοπεδώσουμε όλα, να τα κόψουμε και τα διαλύσουμε. Υπάρχει ένα περιθώρια να συμβιώσουμε με τη φύση και μέσα στην πόλη. Ας ψάξουμε τους τρόπους….

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr