Από το κοινό καλό  στο ατομικό συμφέρον

Το ότι ένα μεγάλο κονδύλιο, δεκάδων εκατομμυρίων φεύγει από την Ήπειρο προς τον ΕΝΦΙΑ και τα κρατικά ταμεία είναι γεγονός. Η Ήπειρος δεν συμβάλλει τα μέγιστα σε αυτό το φόρο γιατί δεν έχει και τόσα πολλά ακίνητα όπως άλλες περιφέρειες. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν «πονά» από αυτό το έξοδο. Γιατί από την άλλη, δεν έγινε σαν την Αττική, χτισμένη από άκρη σε άκρη, αλλά δεν αναπτύχθηκε επαρκώς και σε άλλους παραγωγικούς τομείς ώστε να έχει έσοδα. Από το υστέρημα πληρώνουν τον φόρο ακινήτων οι Ηπειρώτες. Κι αυτό είναι και το «μυστικό» αυτού του φόρου. Ήρθε από το πουθενά για να καλύψει τις ανάγκες του κράτους. Αλλά και οι πολίτες νιώθουν ότι κατευθύνεται στο πουθενά, σε μία μαύρη τρύπα μέσα από την οποία καλούμαστε να αποπληρώσουμε αυτό το τεράστιο χρέος.

Πειθώ

Όλο το πρόβλημα της φορολογίας είναι να πείθεται ο πολίτης ότι οι φόροι του πάνε για το κοινό καλό, υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Είναι μία δύσκολη υπόθεση γιατί δεν είναι εύκολη έννοια το «δημόσιο συμφέρον». Και η παλιά, συνεκτική έννοια, του κράτους, στο οποίο όλοι απευθύνονταν για τα αιτήματά τους, έχει διασπαστεί. Από την άλλη, η προβολή της «ατομικότητας» ουδέποτε ευδοκίμησε ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Κι αυτό γιατί δεν είχε αποτέλεσμα. Το ατομικό δικαίωμα, δεν μπόρεσε ποτέ να μεταλλαχτεί σε κοινό καλό, ώστε να λειτουργεί και σαν θετικό παράδειγμα. Αντίθετα μάλλον προς την άλλη πλευρά κατευθύνονταν, προς την ικανοποίηση μόνο του ατομικού καλού εις βάρος του κοινού.

Ό,τι δεν κάναμε

Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, που καλείται να λύσει κυρίως η Ελλάδα, είναι ότι ούτε το «κοινό καλό» λειτούργησε. Το κράτος εξέφραζε και τη σπατάλη και την αναποτελεσματικότητα. Γι’ αυτό έχασε και την εμπιστοσύνη ακόμα και των καλοπροαίρετων υποστηρικτών του. 
Κι εκεί είναι τελικά και η όποια λύση μπορεί να βρεθεί. Το κράτος να μπορεί να πείσει ότι εργάζεται για το δημόσιο συμφέρον και ο πολίτης να έχει τη δυνατότητα να εκφράζει τη δημιουργικότητά του προς όφελός του. Ο συνδυασμός των καλύτερων στοιχείων και των δύο πλευρών μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα. Να κάνουμε δηλαδή όσα δεν μπορέσαμε να κάνουμε μεταπολεμικά, όταν στην  υπόλοιπη Ευρώπη οικοδομούσαν το Κράτος Δικαίου και το Κράτος Πρόνοιας. 

Είμαστε ανήσυχοι για ζωή

Αυτό το μικροαστικό «να έχω το κεφάλι μου ήσυχο», είναι διπλά λάθος. Πρώτα από όλα γιατί σιγά μην σε αφήσουν να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Το σύστημα είναι φτιαγμένο για να σε τρελάνει. Από το πώς δουλεύεις και πόσο πληρώνεσαι, μέχρι το πώς σε αντιμετωπίζει το κράτος αν βρεθείς στην ανάγκη του, όλα είναι φτιαγμένα για να είσαι διαρκώς ταραγμένος. Κι ας σου λένε άλλα στο αυτί για να σε έχουν μονίμως καθησυχασμένο.
Μετά, αυτή η διαρκής αναζήτηση της «ησυχίας», πάει να πει του ανώφελου και ανώδυνου βίου στον κλειστό κόσμο του «εγώ», εκτός από απλησίαστη φενάκη, μοιάζει και τελείως προβληματική. Γιατί καμιά χαρά δεν κρύβεται στη σιωπή της ησυχίας αυτής. Το ανακάτεμα με τον άλλον, η ανταλλαγή «θορύβων» με τον απέναντι, το άνοιγμα, ο διάλογος, οι χειρονομίες, αυτή είναι η συνταγή μιας ευχάριστης ζωής με ισορροπία. 
Όχι ότι την πετυχαίνουμε εύκολα, αλλά δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για τη νεκρική σιγή του τίποτα. Είμαστε ανήσυχοι για ζωή. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr