Αξιοποίηση από και για τις τοπικές κοινωνίες

Σε όλη την Ελλάδα, οι πόλεις και οι δήμοι έχουν διάφορα θέματα ανοικτά με το ΤΑΙΠΕΔ, ο πρόεδρος του οποίου τις τελευταίες ημέρες είχε συναντήσεις σε Ηγουμενίτσα και Κέρκυρα. Και τα Γιάννενα όπως είναι γνωστό έχουν θέματα με την αξιοποίηση δημοσίων εκτάσεων. 
Πιθανά η συζήτηση να πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις όταν θα δούμε και πώς λειτουργεί το νέο υπερ-ταμείο.
Ο φόβος ότι πολλά ακίνητα του δημοσίου θα περάσουν σε ιδιώτες, χωρίς να ληφθούν υπόψη τα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών είναι εύλογος γιατί μέχρι σήμερα έχουμε δει να έχει προτεραιότητα η υλοποίηση του μνημονίου και η εξυπηρέτηση του χρέους.
Είναι και τόσο μεγάλο όμως το εύρος της δημόσιας περιουσίας που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι θα πωληθεί όλη μέσα σε μία νύχτα. Ας παραμείνουμε, ψύχραιμοι συνεπώς…

Τοπικό σχέδιο

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, προέχει να αποκτήσει σχέδιο αξιοποίησης των ακινήτων η κάθε πόλη και ο κάθε δήμος. Είναι η αντίστροφη λογική από αυτήν του παρελθόντος. Παλιότερα, ζητούσαμε από το κράτος να συμπεριλάβει στο σχεδιασμό του και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας προς όφελος της τοπικής κοινωνίας. Τώρα πρέπει να υποδείξουμε εμείς στο κράτος τι μπορεί να γίνει, αν θέλουμε να είμαστε «ανταγωνιστικοί» στις τυχόν άλλες προτάσεις που θα κατατίθενται κάθε φορά, και όποτε θα υπάρχει θέμα με την «αξιοποίηση» μίας έκτασης ή ενός ακινήτου. Καλώς ή κακώς πέφτει σε μας η ευθύνη να έχουμε προτάσεις βιώσιμες για την περιουσία του τόπου μας. Κι αυτό ισχύει πχ για την πλατεία που θέλουμε να κάνουμε στους Αμπελόκηπους, για τις δομές στο παλιό Άσυλο ή για το κατεστραμμένο κτίριο του παλιού πανεπιστημίου.

Με προτάσεις

Φυσικά και έχει και το κράτος ευθύνη. Ακόμα και μέσα στο μνημόνιο, μπορεί και καταγραφή της περιουσίας του να κάνει και σχεδιασμό ανάδειξης και αξιοποίησής της προς όφελος του κοινού καλού. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο της συμφωνίας με τους θεσμούς πέρυσι το καλοκαίρι, μπορεί ίσως ένα τμήμα αυτής της δημόσιας περιουσίας τελικά να περάσει σε ιδιώτες, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αλλά υπάρχουν κι άλλες προοπτικές κι άλλες δυνατότητες αξιοποίησης. Και οφείλουν οι πόλεις μας να  τις βρουν. 

Να μην λέμε «έλα μωρέ» 

Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε πόλεμο «Γερμανοί – Έλληνες» και είχαμε εξοικειωθεί με τις σβάστικες ή εκείνα τα περίεργα κράνη και τις στολές, όπως τις βλέπαμε στις ταινίες της περιόδου της χούντας. Και στις απόκριες μπορεί κάποιοι να έκαναν πλάκα με μεταμφιέσεις Ναζί. Τέτοια παιχνίδια γίνονται σε όλο τον κόσμο και κανείς δεν μπορεί να κατηγορεί τα παιχνίδια. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι δεν μας εμπόδιζε και κανένας από την «εξοικείωση» με τα ναζιστικά σύμβολα. Δεν μας εξηγούσαν στο σπίτι ή στο σχολείο, το κακό που έκρυβαν από πίσω. Μαθαίναμε βέβαια για τον πόλεμο του ’40, αλλά τα νιώθαμε κάπως μακριά όλα αυτά, και ότι σίγουρα δεν είχαν σύγχρονες «ουρές». 
Για μένα το πρώτο σοκ από όσο θυμάμαι, ήταν η προβολή του Shoah, του ντοκιμαντέρ που το ’80 αποτέλεσε και τομή στον τρόπο που είδε ο πολύς κόσμος το Ολοκαύτωμα- και το έδειξε από όσο θυμάμαι η κρατική τηλεόραση, που για κάτι τέτοια αξίζει και την στήριξή μας. 
Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με τον αντισημιτισμό, δεν είναι η ιδεολογία ή οι απόψεις των φορέων του, αλλά η εξοικείωση και η αδιαφορία εν τέλει της κοινής γνώμης για τον νεοναζισμό. Να βλέπεις, ενήλικος πια, μια σβάστικα στο σχολικό θρανίο και να λες, «έλα μωρέ». Εκεί είναι που πρέπει- μεταξύ άλλων πολλών- να ρίξουμε και το βάρος. Να μην λέμε «έλα μωρέ» γι’ αυτό που βλέπουμε σε έναν τοίχο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr