Καλό πρώτο βήμα, έχει όμως ακόμα πολλά

ΔΟ αγιασμός έδειξε χωρίς αντιρρήσεις ότι πολλά από τα συνήθη προβλήματα των σχολείων αντιμετωπίστηκαν φέτος έγκαιρα. Είδαμε πολλά παιδιά στο δρόμο με σακούλες που είχαν τα βιβλία τους,  μάθαμε ότι σήμερα σε πολλά σχολεία το πρόγραμμα διδασκαλίας θα είναι γεμάτο, ξέρουμε ότι πολλοί εκπαιδευτικοί ήταν στη θέση τους. Να αναγνωρίσουμε συνεπώς στο υπουργείο Παιδείας ότι φέτος προετοιμάστηκε σωστά κι ότι έκανε τα αυτονόητα μεν, αλλά εκείνα που άλλες χρονιές δεν γίνονταν και τόσο εύκολα.
Και μικρή εμπειρία να έχει κάποιος ως γονιός μαθητή σχολείου κάποιας βαθμίδας, ξέρει ότι το πώς αρχίζει μια χρονιά, έχει συνέπειες και στο πώς τελειώνει. Και είναι κλειδί να μπαίνουν τα παιδιά από την αρχή στο πνεύμα των μαθημάτων τους, αλλιώς σε λίγες εβδομάδες θα τρέχουν να προλάβουν μαζί με τους καθηγητές τους να βγάλουν την ύλη και να κάνουν τις άπειρες εξετάσεις.
Θα δείξει πάντως πώς θα πάει και τις επόμενες εβδομάδες. Ο χώρος της εκπαίδευσης είναι ευαίσθητος, και συχνά μία καθυστέρηση ή μια εμπλοκή μπορεί να αλλάξει τις αρχικές καλές εντυπώσεις.

Τα προβλήματα

Τα βασικά προβλήματα του ελληνικού σχολείου παραμένουν. Κρίσιμο θέμα είναι η λογική των εξετάσεων που κατακλύζουν κάθε δυνατό χώρο και χρόνο στη ζωή των μαθητών. Αν δεν συμφωνήσουμε να απαλείψουμε τον εξεταστικοκεντρικό ρόλο του σχολείου, θα αποτύχουμε μακροχρόνια όσο καλές λύσεις κι αν βρίσκουμε βραχυχρόνια.
Το πρόβλημα των υποδομών πάλι, αναδεικνύεται ανά περιοχές σε μείζον. Τα Ιωάννινα διαθέτουν πολλές υποδομές, είναι όμως φανερό ότι έχουν προβλήματα με την παλαιότητα κτιρίων στο κέντρο κυρίως και με ελλείψεις υποδομών για επιμέρους πλευρές της εκπαίδευσης (εργαστήρια, κλπ). Δεν είναι απλό θέμα γιατί μπορεί να αποτελέσει μεγάλο βάρος στην καθημερινότητα ενός σχολείου και να μην το αφήνει να προχωρά.

Προσδοκίες

Ας μην υποτιμούμε τέλος και τις βαθύτερες προσδοκίες που έχει η ελληνική κοινωνία από την Παιδεία. Όσο κι αν τα πιέζουμε όλα για το «χαρτί» που μπορεί να πάρει ένας νέος από ένα πανεπιστήμιο, το αίτημα για μια εκπαίδευση που θα προωθεί τη γνώση, τη δικαιοσύνη και την ισότητα παραμένει και επίκαιρο στις συνειδήσεις και αδικαίωτο ακόμα. 

Όταν ταξιδεύαμε έξω

Περνώντας τις σελίδες της νοσταλγίας για τις παλιές καλές μέρες, δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο εύκολο ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια για πολλούς να κάνουν ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Τι ένα; Πολλά μέσα στην ίδια χρονιά. Τριήμερο στη Ρώμη, ψώνια στο Λονδίνο, εμπειρίες από Βερολίνο ή Άμστερνταμ. Ρουτίνα οι «προορισμοί» της Ευρώπης, για κάμποσους της διπλανής πόρτας.
Να προσθέσω και πολύ κόσμο που βρέθηκε και να ζει για μεγάλο διάστημα έξω. Για σπουδές τα νέα παιδιά, για σεμινάρια ή δουλειά οι μεγαλύτεροι.
Κι αυτό που ήθελα να πω και λέω και θυμάμαι, είναι ότι όλα αυτά που είδαν εκεί έξω τόσοι άνθρωποι, δεν επηρέασαν καθόλου τη ζωή τους στη χώρα μας. Δεν έφερναν τίποτα νέο και φρέσκο όταν επέστρεφαν. Εδώ, ζούσαμε κι εμείς κι αυτοί στα οικεία και συνήθη.
Δύο λόγους βρίσκω γι' αυτό:  Να μην καταλάβαιναν και πολλά από αυτά που έβλεπαν. Το υποψιάζομαι βάσιμα γιατί πολλοί φωτογραφίζονταν μπροστά σε μνημεία, αλλά λίγοι ήξεραν πόσο έκανε το εισιτήριο του μετρό. Και γιατί έχει σημασία αυτό; Γιατί αν δεν προσέχεις πώς ζουν οι ντόπιοι εκεί που πας, πώς θα καταλάβεις και πώς να βελτιώσεις τον δικό σου τρόπο ζωής όταν επιστρέψεις;
Το άλλο είναι να μην τους ένοιαζε. Όσο η ζωή στην Ελλάδα κυλούσε κατά πώς τους βόλευε, γιατί να κουράζονταν να την αλλάξουν κατά το πρότυπο των προηγμένων χωρών;
Αλλά αν ταξιδεύεις και δεν αλλάζεις, τότε δεν έχει νόημα το ταξίδι. Για μία απλή μετάβαση θα πρόκειται. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr