Ας μην προσπεράσουμε έτσι απλά τη διάταξη του υπ. Παιδείας για τους εργαζόμενους ΕΔΙΠ και ΕΕΠ των ΑΕΙ της χώρας…

Και δεν πρέπει να το κάνουμε, όχι για να μην επιτραπεί η ανέλιξη των εργαζομένων αυτών των κατηγοριών στη βαθμίδα του λέκτορα…

Αλλά γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να προστατευτεί η Πολιτεία από παρεμβάσεις που πάσχουν νομικά, ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά…

Ήδη, έχουν δημοσιευτεί ανακοινώσεις των πανελλήνιων οργάνων των Συλλόγων Μελών ΔΕΠ της χώρας, που εξηγούν στο τι μπορεί να προκαλέσει η διαδικασία…

Εμείς μένουμε σε μία παράμετρο… Στην προβλεπόμενη «εσωτερική» διαδικασία αξιολόγησης και κρίσης, για θέσεις στις οποίες δεν επιτρέπεται να τεθούν άλλες υποψηφιότητες!

Και παπάς – παπάς και ζευγάς – ζευγάς δηλαδή…

Αλλά από την άλλη αφού ήταν τόσο υπερεπείγον το θέμα, έπρεπε να περάσει με τη σχετική διάταξη – τροπολογία;

Ούτε καν η Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων δεν κλήθηκε να τοποθετηθεί επί του ζητήματος…

Είχαμε την ευκαιρία σε μία ανοιχτή εκδήλωση τη Δευτέρα να (κρυφ)ακούσουμε τον διάλογο που είχε κορυφαίος πανεπιστημιακός λειτουργός με βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος…

Οι άνθρωποι βρίσκονται αλλού… Είναι τόσο μεγάλη η έπαρση της εξουσίας και της αλαζονείας, που έχουν ξεφύγει και λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι…

Να γράψουμε όμως και τούτο… Επειδή στην πόλη μας, η κοινωνία παραμένει μικρή, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε εάν και ποιοι από αυτούς τους εν δυνάμει ωφελούμενους, έχουν συγγενικές σχέσεις με κυβερνητικά στελέχη…

Για να ξέρουμε γιατί κάποιοι «καίγονται» τόσο πολύ… Και για να επιβεβαιωθεί για πολλοστή φορά στην ιστορία της χώρας, ότι κάθε ένας που αποκτά εξουσία προσπαθεί να βολέψει τους δικούς του, με κάθε μέσο…

Και τούτοι εδώ στην ίδια κατηγορία ανήκουν…

Και η εξής διευκρίνιση απαραίτητη. Πολλοί από τους ανήκοντες στις κατηγορίες των ΕΕΠ και ΕΔΙΠ δεν είναι απλώς αξιόλογοι, αλλά επάνω τους στηρίζεται η λειτουργία Τμημάτων και οι παραδόσεις εργαστηριακών μαθημάτων, με τους πανεπιστημιακούς να είναι άφαντοι…

Αυτός όμως, δεν είναι τρόπος αναγνώρισης του έργου και της προσφοράς τους…

Να κάνουμε και μία μικρή νύξη για τη συμπεριφορά ορισμένων διευθυντών σχολείων…

Απορούμε ειλικρινά με το θράσος ορισμένων, που διευθύνουν μία σχολική μονάδα, που συμπεριφέρονται σαν το σχολείο, να είναι ιδιοκτησία τους, κλείνοντας ή ανοίγοντας τις πόρτες όποτε θέλουν…

Και το ωραίο είναι, ότι το κάνουν και στις υπηρεσίες…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ