Το τέλος του παλιού μοντέλου

Αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, στην Ελλάδα η πολιτική απέτυχε. Εκ του αποτελέσματος, η Ελλάδα του ευρώ και του «σκληρού πυρήνα» της Ευρώπης όπως συνηθίζαμε να λέμε τη δεκαετία του 2000, δεν τα κατάφερε. Απόδειξη το τεράστιο χρέος, αλλά και η αδυναμία ανάκαμψης της οικονομίας και της εξόδου από την κρίση.
Σε πολιτικό επίπεδο, οι ευθύνες βαραίνουν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο, μετά το ’90, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που είναι άλλωστε και τα μόνα κόμματα που κυριαρχούν μεταπολιτευτικά. Η αναφορά αυτή δεν γίνεται για να πυροδοτήσει το πολιτικό σκηνικό. Δεν χρειάζεται άλλες φωτιές άλλωστε. Χρειάζεται όμως η αναφορά γιατί τα κόμματα παίζουν ακόμα πολύ μεγάλο ρόλο στην άσκηση πολιτικής στη χώρα μας. Κι αυτό που βλέπουμε μετά το 2012 είναι το εκλογικό σώμα να τιμωρεί τα δύο αυτά κόμματα με πολύ χαμηλά ποσοστά, περισσότερο βέβαια το ΠΑΣΟΚ στο οποίο φαίνεται ότι ευρύτερα τμήματα του κόσμου του αποδίδουν και σημαντικότερες ευθύνες.

Απέτυχε το μοντέλο

Από εκεί και πέρα το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Έχει να κάνει με το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, τον τρόπο άσκησης πολιτικής, τις αξίες που εμπέδωσε η εξουσία, τη δημόσια διοίκηση. Κι επειδή η άσκηση εξουσίας και η διοίκηση είναι στενά συνδεδεμένες στη χώρα μας με τα κόμματα, η ευθύνη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διευρύνεται. 
Για να ξεφύγουμε από τη ρητορική που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια, με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν στην αντιπολίτευση, το πρόβλημα δεν είναι τα «λαμόγια» και οι μίζες- φαινόμενα υπαρκτά- αλλά οι στόχοι που έθεσε το πολιτικό σύστημα και οι τρόποι που επέλεξε να τους υλοποιήσει. Εδώ, είναι αρμόδια και η ιδεολογία, και το πολιτικό πρόγραμμα και οι δράσεις. Κι αν θέλουμε να βρούμε διεξόδους σήμερα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τα βασικά ερωτήματα που τέθηκαν όλα αυτά τα χρόνια της ευημερίας: Το μοντέλο της διαρκούς ανάπτυξης και η μεγέθυνση του ρυθμού ανάπτυξης, η έγκριση του συμφώνου σταθερότητας για την οικονομία των χωρών της ΕΕ, η επικέντρωση στον ανταγωνισμό ως μόνη παράμετρο της ανάπτυξης. Όσο δεν συζητάμε αυτά τα θεμελιακά ζητήματα, τόσο θα επαναλαμβάνουμε και τα πολιτικά λάθη του παρελθόντος.

Δεν γλύτωσε η Ελλάδα

Σε κοινωνικό επίπεδο, η Ελλάδα δεν διασώθηκε μένοντας έξω από το μοντέλο ζωής των μεγάλων μητροπόλεων της Ευρώπης. Μπορεί τους Έλληνες να τους απασχολούσε η έλλειψη επικοινωνίας των ανθρώπων στους καιρούς της τεχνολογίας, όπως έλεγαν τα θέματα της έκθεσης στις Πανελλαδικές, δεν τα κατάφερε όμως να φτιάξει άλλα καλύτερα μοντέλα κοινωνικής συνοχής. Οπότε κατέληξε, και τα πλεονεκτήματα του τρόπου ζωής των προηγμένων χωρών να μην έχει, και να βυθίζεται στην αποσάρθρωση, την έλλειψη συνεκτικών δεσμών και την αλλοτρίωση. 
Γι’ αυτό και το δίλημμα «Μέσα ή έξω από την Ευρώπη» δεν λέει τίποτα για την Ελλάδα, που καταφέρνει να τα κάνει μούσκεμα όποιον δρόμο και να διαλέγει. Οι Έλληνες έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ακόμα για να βρούμε μερικές κοινές συνισταμένες που να συνιστούν ένα κάποιο ενιαίο αφήγημα. Κι ας μην ρίχνουμε με ευκολία τις ευθύνες μόνο στους πολιτικούς…

Όταν κλείνεις το βράδυ

Δουλεύοντας ανάποδα ωράρια, από το μεσημέρι ως το βράδυ, ξέρω τι είναι να πηγαίνεις επί χρόνια, (φτάσαμε σχεδόν και στο «δεκαετίες») κόντρα στο βιολογικό σου ρολόι. Όπως και τι σημαίνει να ζεις ξέχωρα από τις ζωές των άλλων. Είναι το τίμημα για να συγχρονίζεσαι στοιχειωδώς με την παραγωγή και την οργάνωση των ειδήσεων που δημοσιοποιούνται. Και κάτι που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος- αν και το υποψιάζεται- είναι ότι η παραγωγή ενός συνόλου ειδήσεων, όπως είναι η περίπτωση μιας εφημερίδας καλή ώρα, είναι μία τεράστια προσπάθεια για την οποία πρέπει να έχεις εμπειρία, γνώσεις και ψυχικά αποθέματα για ολοκληρώσεις το εγχείρημα. Για μένα το τέλος είναι κάθε μέρα όταν αφήνω και τις τελευταίες σελίδες της εφημερίδας στο τυπογραφείο, έχοντας αφήσει πίσω πολλές ώρες για να αποφασιστεί τι θα γραφτεί, πώς θα παρουσιαστεί και πόσο τμήμα του συνόλου θα κατέχει.
Η αυξανόμενη δε, ένταση από το μεσημέρι ως το βράδυ και την ώρα που αλλιώς θα επιβάλλονταν η ησυχία και η πτώση των ρυθμών, δημιουργεί κάθε φορά νέα δεδομένα, από το να επηρεάζει την υγεία μας ως να αλλάζει ακόμα ακόμα και τον τρόπο σκέψη μας. Στο τέλος της ημέρας μένουν μόνο τα διλήμματα και οι επιφυλάξεις για το αν όλα έγιναν καλά, για το αν θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα, για το αν ξεχάστηκε κάτι ή αν χώρεσε τελικά και κάτι φρέσκο που θα κρατήσει το άρωμα ως την επόμενη μέρα…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr