Πάνω από όλα η πολυφωνία και η ελευθερία

ΔΑν πας να ασχοληθείς με τις τηλεοπτικές άδειες γρήγορα θα σε μπλέξουν στην κομματική αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Γνωστό το κλίμα κι ας μοιάζει οξυμένο στις μέρες μας. Μόλις τοποθετηθείς δημόσια και συμφωνείς ή διαφωνείς με μία ενέργεια αμέσως σε τοποθετούν και στη μία ή την άλλη πλευρά. Αυτό το κάνουν όσοι δεν μπορούν να σκεφτούν αλλιώς. Αλλά βολεύει και τις εξουσίες και τα κόμματα που φοβούνται τη ρευστότητα, την αυτονομία σκέψης και τις αμφισημίες της πραγματικότητας. Γι’ αυτό και νομίζουμε ότι ζούμε σε έναν διαρκή Διχασμό κι ας πέρασε ένας αιώνας από το 1915. 
Υπάρχει όμως πολύς κόσμος που δεν σκέφτεται έτσι και ας μην τοποθετείται δημόσια στα εύκολα φόρουμ του διαδικτύου.

Μειονεκτήματα

Μερικές σκέψεις για όσα έγιναν ως σήμερα και ανεξάρτητα από ποια κανάλια θα έχουμε από σήμερα που τελειώνει ο διαγωνισμός. Η κυβέρνηση ελέγχεται για τον περιορισμό στον αριθμό των αδειών- η αγορά κρίνει πόσες επιχειρήσεις θα είναι βιώσιμες, με τον αριθμό 4 να είναι μικρός. Καθώς και για την προτίμηση στον πλειοδοτικό διαγωνισμό χωρίς μέριμνα για τις υπάρχουσες επιχειρήσεις που έχουν επενδύσει σε κεφάλαιο, οικονομικό και ανθρώπινο, επί δεκαετίες.
Η αντιπολίτευση ευθύνεται για τη μη συνεισφορά της στη λύση απεμπλοκής για τη λειτουργία ΕΣΡ και την αδυναμία να υποδείξει μία εναλλακτική πρόταση για το ξεπέρασμα της παλιάς κατάστασης. Σε μερικές περιπτώσεις φάνηκε να υπερασπίζεται μάλιστα την παλιά κατάσταση.
Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσαν και μπορούν να βρεθούν συνθέσεις κι ας φαίνεται ότι δεν γίνεται. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, οφείλουν δε, να εντείνουν την προσπάθειά τους για προστασία της εργασίας στα ΜΜΕ, η οποία έχει πληγεί δυσανάλογα πολύ σε σχέση με άλλους κλάδους μετά την κρίση.

Τι χρειάζεται

Γενικότερα για τα μέσα ενημέρωσης αλλά και ειδικά για το τηλεοπτικό περιβάλλον, η κρίσιμη παράμετρος είναι η προστασία και η εγγύηση της πολυφωνίας και της ελευθερίας. Για πολύ κόσμο, αυτή έχει πληγεί από τη διαπλοκή και φαίνεται ότι αυτό αποτελεί πια μια κοινή αλήθεια. Κάτι πρέπει να γίνει συνεπώς. Αλλά και υπάρχουν και πολλά ακόμα. Χρειάζεται προφανώς νομιμότητα από τις αδειοδοτήσεις ως τα φορολογικά των επιχειρήσεων, χρειάζεται όμως και στήριξη των επιχειρήσεων των ΜΜΕ αλλά και των εργαζομένων τους ώστε να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους και να προστατεύονται από πάσης φύσεως συμφέροντα που θέλουν να τους ελέγχουν, χρειάζονται οι ανεξάρτητοι θεσμοί ελέγχου – γιατί όχι ένας Συνήγορος του Πολίτη μόνο για την ενημέρωση;- χρειάζεται ένα κλίμα ανοχής στη διαφορετική άποψη και μια έγνοια για την ποιότητα και την εγκυρότητα. 
Κάπως έτσι φτιάχτηκαν σε βάθος χρόνου τα μεγάλα σοβαρά Μέσα του πλανήτη που ζηλεύουμε στη χώρα μας. Το ότι δεν κάνουμε αυτήν τη συζήτηση και περιοριζόμαστε μόνο στις άδειες, δείχνει και πόσο πίσω είμαστε ακόμα. 

Μας λείπει το θερινό σινεμά

Το ότι δεν έχει θερινό σινεμά η πόλη των Ιωαννίνων συνιστά παράδοξο. Δεν είναι θέμα αγοράς, γιατί όποτε γίνονται προβολές από πολιτιστικούς φορείς το καλοκαίρι, πάνε μια χαρά. Ο κόσμος θέλει να βλέπει σινεμά τα καλοκαίρια, δεν το συζητάμε.
Προσωπικά πιστεύω ότι το στοίχημα χάθηκε όταν αφέθηκαν μόνοι τους οι ντόπιοι επιχειρηματίες. Ελεύθερη αγορά σου λέει, αλλά αυτό δεν λέει και τίποτα. Έπρεπε να βρεθούν τρόποι να στηριχθούν οι τοπικοί αιθουσάρχες ήδη από τη δεκαετία του ’80, τόσο για τις χειμερινές αίθουσες όσο και για τις θερινές. Κι αυτό ήταν δουλειά της Πολιτείας και των δήμων. Αφέθηκαν μόνοι τους οι άνθρωποι να αντιμετωπίσουν την επίθεση της τηλεόρασης ή του βίντεο, χωρίς να έχουν την ευκαιρία να ανταπαντήσουν. Και ήταν και η αδιαφορία του κοινού που νόμισε ότι δεν είναι και μεγάλο το πρόβλημα. Κι όμως…
Σήμερα, δεν έχουμε ούτε έναν ιδιωτικό θερινό κινηματογράφο σε μία πόλη 100 χιλ. κατοίκων. Ε, αυτό είναι έλλειψη. Και οφείλουμε να βρούμε λύσεις, να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο που να υποστηρίξει κάποιες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. 

fkaramitsos@yahoo.gr