Τακτικές φθοράς

Η ένταση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης θα συνεχιστεί αμείωτη και το επόμενο διάστημα και λογικά θα αυξηθεί με το πέρας του Αυγούστου που «δεν έχει ειδήσεις». Και αυτό γιατί, πρόκειται για έναν «πόλεμο φθοράς» και τίποτα παραπάνω. Αυτή τη στιγμή δεν συγκρούονται δύο διαφορετικές λογικές όπως έγινε το 2014. Αντίθετα το βασικό που μας ταλαιπωρούν μετά το 2010, τα μνημόνια δηλαδή, είναι ληγμένο θέμα, δεν χωράει διαφοροποιήσεις. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ έχουν υπογράψει την πολιτική της χώρας τουλάχιστον μέχρι και το 2018. Κι αν διαφωνούν σε κάποιο μίγμα είναι επουσιώδες για τον πολύ κόσμο που τα έχει ξανακούσει πολλές φορές αυτά τόσα χρόνια. Ένας φόρος πάνω, ένας κάτω, δεν αλλάζει τίποτα. Η Ελλάδα έχει στην πλάτη της ένα τεράστιο χρέος που δεν δημιουργήθηκε πέρυσι, ούτε πριν τρία χρόνια. Αλλά στο μεταξύ και η πολιτική του δανεισμού για τη διάσωση της οικονομίας δεν έδειξε να φέρνει άμεσα αποτελέσματα.

Το χρέος

Το πολιτικό πρόβλημα με το χρέος αυτή τη στιγμή είναι να μπορέσει να πάει πιο πίσω η αποπληρωμή του. Αυτό είναι το κλειδί για να ξεκλειδώσει κάθε άλλη πολιτική. Και χωρίς αυτό δεν υπάρχει πολιτική. Είναι φανερό ότι ο στόχος του Αλ. Τσίπρα για ένα «κούρεμα» και μία «ρύθμιση» γίνεται για να πάρει ανάσες όχι ο ίδιος όσο η χώρα, να έχει περιθώρια για να ρίξει το βάρος της στην ανάπτυξη. Άρα να έχει και ο ίδιος διαφορετικά περιθώρια. Αλλά το ίδιο στοχεύει και ο Κ. Μητσοτάκης, ή θα στοχεύσει αν μπει σε τροχιά εξουσίας. 
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει μέλλον για τον τόπο αν δεν παραταθεί αποφασιστικά η πληρωμή του χρέους- και κάθε κούρεμα εννοείται ότι είναι καλοδεχούμενο. Κι όποιος καταφέρει να φέρει αυτό το αποτέλεσμα θα έχει κι ένα πρώτο πολιτικό πλεονέκτημα.

Οι εκλογές

Η πιθανότητα πρόωρων εκλογών υπάρχει στο τραπέζι μόνο για ένα λόγο: Γιατί είναι πιθανή η αύξηση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Αν η κοινωνία, με όλες τις εσωτερικές της αντιφάσεις και διαφοροποιήσεις, δείξει σημάδια έντονης δυσαρέσκειας και απώθησης, η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να κρατηθεί. Προς το παρόν όμως δεν δείχνει τέτοια σημάδια. Ίσως γιατί δεν βλέπει την εναλλακτική δίοδο.
Στο επόμενο διάστημα συνεπώς θα περιμένουμε τα επόμενα επεισόδια στην τακτικής φθοράς του αντιπάλου από τα δύο κόμματα και το τι θα γίνει στο κοινωνικό υπόστρωμα. Ησυχία πάντως δεν θα έχουμε…

Χωρίς νέες σχέσεις

Κάθεσαι με υπομονή και ακούς τον άνθρωπο απέναντί σου που μόλις έχεις γνωρίσει. Θέλεις να δεις πώς σκέφτεται, τι εμπειρίες από τη ζωή έχει. Και με την ελπίδα ότι κάτι καινούργιο θα έχει να προσθέσει, κάτι να σου προσφέρει. Κι όμως, μόλις περάσουν τέσσερα πέντε λεπτά στην κουβέντα καταλαβαίνεις ότι τίποτα νέο δεν κινείται ανάμεσά σας. Παλιές κουβέντες, κοινοτοπίες, πλήξη. Αν όχι και τίποτα ακραία, κανάς κρυμμένος από χρόνια φασισμός που βρίσκει τώρα ευκολότερα το δρόμο να εκφραστεί, τύπου «τους έχουμε δοκιμάσει όλους και δες που μας έφεραν». 
Πρόβλημα. Και γιατί δεν αλλάζει κάτι και γιατί απειλείσαι με απομόνωση. Αν κανείς δεν έχει το κουράγιο να βάλει κάτι νέο στο τραπέζι, αν δεν υπάρχει απόθεμα εξυπνάδας να προσφερθεί, ωραίες σκέψεις και πλούσια συναισθήματα πίσω από τις λέξεις, τότε πώς θα δέσουμε νέες γνωριμίες, πώς θα φτιάξουμε καινούργιες φιλίες;
Ή μήπως κι εμείς δεν μπορούμε πια να ανταποκριθούμε; Μήπως από μια ηλικία και πέρα σταματάμε να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους και να παλεύουμε για νέες σχέσεις; Μήπως κι εμείς δεν ακούμε, δεν ανοιγόμαστε;
Θέλει σκέψη…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr