Λόγω του προχωρημένου της ώρας, που επιστρέψαμε τελικά από την Άρτα την Τρίτη, ήταν αδύνατο να προλάβουμε να γράψουμε τα σχόλια της στήλης…

Αξίζει ωστόσο πριν σχολιάσουμε το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων, που έθιξε εκ νέου ο Αλ. Τσίπρας, να αναφερθούμε σε ένα ζήτημα που αφορά τον σεβασμό της δουλειάς μας και τον σεβασμό των άλλων απέναντί μας, και ως εργαζόμενοι και ως δημοσιογράφοι…

Ενημερωθήκαμε λοιπόν, πως μετά την εκδήλωση στο Κομμένο, ο πρωθυπουργός θα επισκεφθεί το γεφύρι της Άρτας, όπου θα συναντηθεί με τον δήμαρχο Αρταίων κ. Τσιρογιάννη…

Και πως αμέσως μετά θα κάνει δηλώσεις στα ΜΜΕ… Αυτό, γιατί έπρεπε να συζητήσουν κάποια θέματα τοπικού περιεχομένου και να αναφερθεί έπειτα σε αυτά, ο κ. Τσίπρας…

Χρειάστηκε λοιπόν να περιμένουμε – όλοι οι εκπρόσωποι των τοπικών και περιφερειακών ΜΜΕ – να ολοκληρώσουν το γεύμα τους, να πάει 15.30 το μεσημέρι για να μας κάνει μία δήλωση ο πρωθυπουργός, στην οποία δεν υπήρχε καμία αναφορά σε κάτι συγκεκριμένο από όσα συζήτησε με τον κ. Τσιρογιάννη…

Θα μπορούσε δηλαδή, να έχει κάνει αυτή τη δήλωση, πριν καν ξεκινήσουν το γεύμα τους, βοηθώντας παράλληλα και όλους εμάς, να προλάβουμε τους χρόνους μας…

Γιατί εμείς έπρεπε να επιστρέψουμε στα Ιωάννινα, άλλοι στο Αγρίνιο, άλλοι στην Πάτρα και ούτω καθεξής… Και όχι, για να τελειώσουμε γρηγορότερα τη δουλειά μας, αλλά για να προβληθούν και οι δηλώσεις του στην ώρα που πρέπει…

Λίγο ακόμη δηλαδή να καθυστερούσαμε και θα έπαιζαν με μία ημέρα καθυστέρηση οι δηλώσεις του πρωθυπουργού…

Στο θέμα τώρα της διεκδίκησης των γερμανικών επανορθώσεων και της διεκδίκησης από την ελληνική Πολιτεία, είναι προφανές, ότι όποιος επιχειρεί να αγγίξει το θέμα δεν έχει και πολλά – νομικά – περιθώρια…

Η ιστορία των επανορθώσεων έχει κλείσει με τη συμφωνία Καραμανλή – Αντενάουερ και όποιος πιστεύει το αντίθετο, πλανάται…

Το κατοχικό δάνειο όμως, είναι άλλη υπόθεση, μπορεί και πρέπει να διεκδικηθεί και μάλιστα με οργανωμένο και συντονισμένο τρόπο…

Εκείνο που μας προκαλεί έναν γενικότερο προβληματισμό, για να σας πούμε την αλήθεια είναι η στάση της γερμανικής κυβέρνησης…

Που δεν έχουμε καταλάβει εάν η παρουσία εκπροσώπων της στις εκδηλώσεις μνήμης των Ολοκαυτωμάτων είναι και σε ποιο βαθμό ειλικρινής, ή εάν αποτελεί μία προσπάθεια εξωραϊσμού της εικόνας της σκληρής και άτεγκτης Γερμανίας, που ρυθμίζει τις (οικονομικές) υποχρεώσεις των άλλων, αδιαφορεί όμως να κάνει το ίδιο για τις δικές της…

Σε σημείο μάλιστα που να μας φαίνεται έως και ανειλικρινής η περίφημη «συγνώμη» του προέδρου Γκάουκ πριν από τρία χρόνια από τους Λυγγιάδες…

Όχι γιατί δεν την πίστευε ο ίδιος, κάτι που δεν αμφισβητούμε, αλλά γιατί δεν ήταν μία εκπροσώπηση του «πιστεύω» και της γερμανικής ελίτ ή πολύ περισσότερο του γερμανικού λαού, που πολύ αργά άρχισε να ενημερώνεται για τα εγκλήματα…

Του Αλέξανδρου Παπαδόπουλου