Το μνημόνιο δεν αλλάζει, παρά τα όσα λέγονται

Διαβάζοντας κανείς τον Τύπο, κυρίως τον ηλεκτρονικό, βλέπει κανείς την πρεμούρα πολλών αρθρογράφων να ασχολούνται με το οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησης ενώ συναντάται συνέχεια ο όρος «ενεργοποίηση του κόφτη». Το μοτίβο αυτών των άρθρων, αλλά και πολλών σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πάνω κάτω το ίδιο: Η κυβέρνηση δεν τα καταφέρνει στα έσοδα, άρα δεν θα πιάσει τους στόχους του μνημονίου, άρα θα πέσει ο περίφημος «κόφτης» που θα σημάνει νέα μέτρα, άρα, λέω εγώ, γιατί δεν πέφτει από σήμερα η κυβέρνηση…
Μπορεί όντως να γίνει έτσι στο τέλος. Να αποτύχει στους φετινούς της στόχους η κυβέρνηση, να πέσει έξω, να πιεσθεί να πάρει νέα μέτρα, να έχουμε κοινωνική αναστάτωση, εκλογές κλπ.
Μπορεί όμως και να μην γίνει έτσι, αλλά η κυβέρνηση να πιάσει τελικά τους στόχους της και να συνεχίσει το έργο της με την εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου.

Υπάρχει εναλλακτική

Κάτι δεν πάει λάθος στο σκεπτικό αυτό; Ναι, είναι η εφαρμογή του μνημονίου. Του μνημονίου που πέρασε πέρυσι τέτοιον καιρό με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή και φέτος είδαμε την θέσπισή του και την εφαρμογή του. Του μνημονίου που φτωχοποιεί ακόμα περισσότερο τους Έλληνες, που κάνει κανόνα τις ιδιωτικοποιήσεις, που, που, που…
Σε αυτό το μνημόνιο, υπάρχει άραγε κάποια εναλλακτική πρόταση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Αν πέσει ο Τσίπρας, θα εφαρμόσει κάτι άλλο ο Μητσοτάκης; Όχι βέβαια. Όλα είναι νομοθετημένα και υλοποιούνται ήδη. Άλλωστε δεν ακούγεται ούτε καν κάποια επιμέρους διαφοροποίηση. Να περάσει στον ιδιωτικό τομέα η Εγνατία ή όχι; Τι θα γίνει με τα τρένα;. Τέτοια είναι τα επιμέρους ερωτήματα, αλλά διαφοροποιημένες απαντήσεις δεν υπάρχουν από κόμμα σε κόμμα, τουλάχιστον σε αυτά που διεκδικούν την εξουσία.
Συνεπώς, όποιοι κάνουν προβολές στο μέλλον και περιμένουν εξελίξεις, κατά βάση σχεδιάζουν και την αλλαγή του ενοίκου του Μαξίμου και μόνο.

Η διαδρομή

Υπάρχει βέβαια κάποια φιλολογία περί άλλης «συνταγής» μέτρων, αλλά με τόση εμπειρία που έχουμε συσσωρεύσει πια από τις πολιτικές εξαγγελίες κατά την κρίση, ποιος πιστεύει σε κάτι τέτοιο; Η κριτική που ασκεί η ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ για τα «ψέματα» και τις ανακολουθίες σε σχέση με το προεκλογικό πρόγραμμά του, είναι άλλη ιστορία και εκεί υπάρχει και πολιτική και επικοινωνιακή βάση. Επί του προγράμματος της χώρας όμως, του μνημονίου, ο δρόμος, ο οδικός χάρτης ως το 2018 και σε πολλές περιπτώσεις και ακόμα παραπέρα, είναι συμφωνημένος.
Το πολιτικό ερώτημα που θα τεθεί αν υπάρξει περίπτωση πρόωρων εκλογών, δεν θα είναι πια το μνημόνιο, αλλά ποια πολιτική δύναμη θα αναλάβει να ηγηθεί της διαδρομής. Αυτό και μόνο… Το αν το τέλος της διαδρομής κρύβει την έξοδο από την κρίση ή κάτι άλλο, είναι επίσης μία διαφορετική συζήτηση….

Θάλασσα ή βουνό, που λέγαμε

Θυμάστε παλιά που πηγαίναμε διακοπές, έμπαινε το δίλημμα «θάλασσα ή βουνό». Είχαν αρχίσει και οι εκδηλώσεις στα χωριά, πολλά από τα οποία με τα ευρωπαϊκά προγράμματα είχαν ομορφύνει με έργα και αναπλάσεις, έγινε σιγά σιγά και μόδα η πεζοπορία ή τα σπορ του βουνού, οπότε φάνταζε ως δελεαστική επιλογή ένα δεκαήμερο ψηλά στα όρη. 
Σήμερα βέβαια αν κάνουμε διακοπές, τις κάνουμε όπως μπορούμε και όσο μπορούμε, οπότε το δίλημμα δεν έχει να κάνει με την επιλογή όσο με την ανάγκη.
Γιατί όμως το σπίτι ή ο ξενώνας στο χωριό, δεν ήταν παλιά μία κύρια επιλογή; Γιατί το θεωρούσαμε λίγο ή πολύ υποδεέστερο από το ενοικιαζόμενο δωμάτιο σε ένα νησί;
Δεν θα επαναλάβω ξανά το επιχείρημα ότι και οι διακοπές μας ήταν κομμάτι ενός απίστευτου life style που μας κατέφαγε τα σκώτια κι ευτυχώς υποχώρησε ελλείψει… χρηματοδότησης.
Θα πω όμως επιπλέον, ότι το πρόβλημα των «διακοπών» είναι πάντα ότι δεν μπορούμε να συνταιριάξουμε επιλογές, επιθυμίες και ανάγκες. Αν τις βάζαμε όμως σε κάποια σειρά, ίσως να καταλαβαίναμε ότι σημασία δεν έχει αν έξω από το παράθυρο έχει θάλασσα ή δένδρα, αλλά αν μέσα από το παράθυρο εμείς αντέχουμε το δέρμα μας…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr