Χωρίς δουλειά, 
χωρίς εκπαίδευση

Όσον κι αν οι αριθμοί λένε μόνο ένα μέρος της αλήθειας, δεν παύουν να δείχνουν και μία κατεύθυνση. Και είναι βέβαιο ότι θα χρειαστούμε ακόμα πολλούς αριθμούς και στατιστικές για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα. Ήδη πάντως κάποιες κατευθύνσεις φαίνονται.
Διαβάζουμε χτες, ότι πάνω από ένας στους τέσσερις νέους, ηλικίας 20-24 ετών στην Ελλάδα (26,1%), δεν έχει απασχόληση, ούτε βρίσκεται σε πρόγραμμα εκπαίδευσης ή κατάρτισης. Πρόκειται για στοιχεία του 2015, που έδωσε στη δημοσιότητα η Eurostat.
Με αυτά τα νούμερα η Ελλάδα είναι στη δεύτερη υψηλότερη θέση στην ΕΕ, μετά την Ιταλία (31,1%), ενώ στην τρίτη θέση βρίσκονται η Κροατία και η Ρουμανία (24,1%) και ακολουθούν η Βουλγαρία (24%), η Ισπανία και η Κύπρος (22,2%).
Για να έχουμε και ένα μέτρο σύγκρισης, τα χαμηλότερα ποσοστά νέων, ηλικίας 20-24 ετών, χωρίς απασχόληση, εκπαίδευση και κατάρτιση, είναι στην Ολλανδία (7,2%), στο Λουξεμβούργο (8,8%) και στη Δανία, Σουηδία και Γερμανία (9,3%).
Στην κατάσταση, χωρίς εκπαίδευση, εργασία ή κατάρτιση, βρίσκονται περίπου 5 εκατομμύρια νέοι ηλικίας 20-24 ετών (17,3%) στην ΕΕ.

Εξηγεί και την κρίση

Είναι φανερό ότι είμαστε μπροστά σε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα. Πέντε εκατομμύρια νέοι άνθρωποι είναι πολύ μεγάλο νούμερο. Αλλά είναι ακόμα μεγαλύτερο στην περίπτωση, ως ποσοστό, στην περίπτωση της Ελλάδας. Μήπως αυτό εξηγεί- μαζί με άλλες αντίστοιχες στατιστικές- και το γιατί είναι τόσο δύσκολο για τη χώρα μας να βγει από την κρίση επτά χρόνια μετά; Γιατί κρίση υπάρχει σε όλον τον κόσμο, στην Ελλάδα όμως διατηρούνται επί μακρόν αυτά τα χαρακτηριστικά της ύφεσης. Κι όταν δεν έχεις νέους να μπουν στην κατάσταση και να την αλλάξουν, πώς περιμένεις να σωθείς; Και δεν έχεις νέους γιατί τους άφησες άνεργους και χωρίς εκπαίδευση.

Το μέλλον

Το 2015 οι νέοι ηλικίας 20-24 ετών στην Ελλάδα, σε ποσοστό 49,7% βρίσκονταν μόνο σε κάποιο πρόγραμμα εκπαίδευσης (έναντι 33% στην ΕΕ), κατά 4,8% βρίσκονταν σε πρόγραμμα εκπαίδευσης με παράλληλη απασχόληση (έναντι 17% στην ΕΕ), ενώ κατά 19,5% είχαν κάποια απασχόληση (έναντι 32,6% στην ΕΕ). Οι νέοι ηλικίας 15-29 ετών αντιστοιχούν στο 17% του πληθυσμού της ΕΕ (περίπου 90 εκατομμύρια).
Άρα τι πρέπει να κάνουμε για να μην μένουμε στα γενικόλογα περί ανάπτυξης; Να δώσουμε δουλειές στους νέους και να τους εκπαιδεύουμε συνέχεια ώστε να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Αλλιώς… μακρινό το μέλλον.

Η τηλεόραση και οι αγώνες

Επειδή ταλαιπωρούμαστε τα τελευταία χρόνια με τη συζήτηση για το τι τηλεόραση θέλουμε, η αφορμή των Ολυμπιακών είναι καλή για να δούμε μερικές κρίσιμες παραμέτρους. Το πρώτο που θέλουμε είναι είδηση και ψυχαγωγία, αυτό που θα πρέπει να προσφέρει κάθε μέσο ενημέρωσης στις μέρες μας. Ειδικά το πλεονέκτημα της εικόνας κάνει ανεπανάληπτη και την αξία της τηλεόρασης. Στον τομέα της είδησης θέλουμε και ακρίβεια και επιπλέον πληροφορίες. Και κυρίως τα εργαλεία ώστε να καταλαβαίνουμε τι γίνεται, τι θα γίνει και τι θα μπορούσε να γίνει. 
Για να το πούμε με μία μεταφορά από τους Ολυμπιακούς, από τον παρουσιαστή ενός αγώνα, δεν θέλουμε να μας λέει ποιος αλλάζει μπαλιές, αλλά να εξηγεί πώς πάει το παιχνίδι, πώς πρόκειται να εξελιχθεί και ποιο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα.
Και θέλουμε και διάδραση. Να μπορούμε κι εμείς να συμμετέχουμε κάπως. Οι νέες τηλεοράσεις με το ίντερνετ ανοιχτό και διαμοιρασμένες με άλλους υπολογιστές, έχουν άπειρες δυνατότητες.
Τα βλέπουμε αυτά στις οθόνες από τη δημόσια ή την ιδιωτική τηλεόραση αυτές τις μέρες; Όχι βέβαια. Πάντως η ΕΡΤ τα πάει πολύ καλύτερα από τα ιδιωτικά κανάλια. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr