Τι σημαίνει ανάπτυξη του αθλητισμού

Αν κάνουμε μία αναδρομή στις Ολυμπιάδες που προηγήθηκαν και στις μεγάλες επιτυχίες της χώρας μας, θα δούμε ότι το παράπονο ότι η Ελλάδα «δεν κάνει τίποτα για τους πρωταθλητές της» ήταν διαρκές και επαναλαμβανόμενο. Πιθανότατα ίσχυε κάτι τέτοιο, αλλά ας προσέξουμε και δύο σημεία: Πρώτον, δεν ίσχυε και δεν ισχύει τόσο γενικά. Αντίθετα υπήρξαν περίοδοι όπως για τους Αγώνες του 2004 που επενδύθηκαν μεγάλα ποσά στον αθλητισμό. Κατά δεύτερον και η κοινή γνώμη δεν είναι σίγουρη πάντα για το τι εννοεί. Παίρναμε μετάλλιο στην Πάλη, «εθνικό άθλημα η πάλη», παίρναμε πολλά μετάλλια στην άρση βαρών «εθνικό άθλημα η άρση βαρών». Και βέβαια είχαμε την εθνική μπάσκετ, την εθνική ποδοσφαίρου το 2004 και πάει λέγοντας αν διευρύνουμε το πεδίο και εκτός Ολυμπιακών. Θα μπορούσε μία μικρή χώρα, έστω ψηλά στο επίπεδο ανάπτυξης, να επενδύει συνεχώς χρήματα στον πρωταθλητισμό ενός πολύ μεγάλου αριθμού αθλημάτων; Ούτε οι ΗΠΑ δεν το κάνουν αυτό.

Διάδοση

Να θυμίσουμε όμως και μία καλή πρακτική που είχε αποτέλεσμα. Μετά το χρυσό στο Ευρωπαϊκό του μπάσκετ το 1987 και με όλη εκείνη τη χρυσή γενιά παιχτών (Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου, ο δικό μας Φιλίππου, για να μην ξεχνάμε), γέμισε η Ελλάδα μπασκέτες. Πολλές ακόμα επιβιώνουν, στα χωριά ιδίως και χρησιμοποιούνται τα καλοκαίρια που έρχονται για διακοπές πολλά παιδιά. Αυτή η διέξοδος βοήθησε κατά πολύ το άθλημα να προοδεύσει. Υπάρχουν βέβαια αθλήματα που έχουν ακόμα περισσότερες απαιτήσεις. Δεν είναι εύκολο όλα τα παιδιά να γίνουν σκοπευτές ή αρσιβαρίστες. Ούτε είναι εύκολο να έχουμε τόσα πολλά γυμναστήρια για υψηλού επιπέδου αθλητισμό.
Αυτό που πρέπει να εξασφαλίσουμε όμως είναι κατ’ αρχάς η διάδοση όλων των σπορ, έτσι ώστε να μπορούν να έχουν πρόσβαση και όλα τα παιδιά. Η διάδοση του αθλητισμού και η φίλαθλη προσέγγιση είναι που φέρνουν και την άνοδο του επιπέδου. Στη συνέχεια ένα πρόγραμμα ενίσχυσης των καλύτερων αθλητών γεννά και τους πρωταθλητές σε συνδυασμό και με την ιδιωτική επένδυση που είναι ιδιαίτερα σημαντικά σε πολλά αθλήματα πια (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τένις κλπ).

Τα κίνητρα

Από ‘κεί και πέρα υπάρχει και το ζήτημα των κινήτρων. Η πολιτική των προνομίων πρέπει να είναι ισορροπημένη. Αν το κράτος επενδύσει σε υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις, μπορεί να μειώσει και τις αμοιβές των πρωταθλητών. Το να δίνει θέσεις στο Δημόσιο επίσης, χωρίς αντίκρισμα δεν έχει νόημα. Ο Ολυμπιονίκης μπορεί να μπει στην υπηρεσία του κράτους ως σύμβουλος στο αγώνισμά του για παράδειγμα και να εξελιχτεί σε ένα στέλεχος που θα βοηθήσει τον αθλητισμό. Ή να λειτουργεί ως κοινωνικό πρότυπο. Υπάρχουν λύσεις.
Ας αποδεχθούμε πάντως, ότι είμαστε ένας μικρός τόπος, με μεγάλες μεν δυνατότητες, αλλά και πολλά προβλήματα ειδικά μέσα στην κρίση. Ας οπλιστούμε με υπομονή, ας γίνουμε πιο μεθοδικοί κι ας αφήσουμε το ταλέντο να λάμψει. Και είναι βέβαιο ότι θα γευτούμε ξανά τη λάμψη ενός μεταλλίου.

Και παλιά κακοί ήταν…

Η κρίση τον άλλαξε τον άνθρωπο. Το έχουμε πει κι από εδώ με άλλες αφορμές. Κι έχω προσωπικά παραδείγματα, ανθρώπων που έγιναν πολύ χειρότεροι μέσα στην κρίση. Έχω όμως μερικά, λιγότερα και ανθρώπων που έγιναν καλύτεροι. Πιο απλοί, πιο ειλικρινείς, πιο εκφραστικοί, πιο αληθινοί συνολικά. Ο καθένας μας μπορεί να διηγηθεί τέτοιες ιστορίες.
Για τους πρώτους πάντως που έγιναν χειρότεροι, έχω μερικώς αναθεωρήσει. Πιστεύω πια ότι δεν φταίει και τόσο η κρίση. Τέτοια ήταν και πριν, αλλά δεν το βλέπαμε, δεν το έδειχναν, υπήρχε δυνατότητα να κρυφτεί, τέλος πάντων, ούτε αυτοί, ούτε εμείς δίναμε σημασία. Το πρόβλημα πάντως προϋπήρχε και η κρίση του έδωσε τη δυνατότητα να βγει προς τα έξω. Κι αυτό έγινε ίσως και γιατί πολλοί νομίζουν ότι ο χειρότερος εαυτός τους είναι πιο ταιριαστός με την κρίση. Δεν βλέπουν κατ’ ανάγκη την αρνητική τους πλευρά, αλλά τη θεωρούν ως δεδομένη προσαρμογή. Δεν φταίνε οι ίδιοι, λά η «κακούργα» η κοινωνία που τους έκανε έτσι. Με τον ένανή τον άλλο τρόπο τελικά, αυτοί, παραμένουν θεωρητικά απαράλλαχτοι και είμαστε εμείς που τους βλέπουμε να αλλάζουν.
Κι όμως πολλοί έγιναν στα αλήθεια χειρότεροι, γιατί ο κακός τους εαυτός ήταν πιο αποτελεσματικός στη νέα εποχή.
Αλλά ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τους άλλους. Αυτοί τόσοι ήταν… Με μας τι γίνεται; 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr