Τώρα για να πούμε την αλήθεια, μετά από κάποιες μέρες ξεκούρασης στα θεσπρωτικά παράλια, αυτό που είδαμε, δε μας άρεσε καθόλου…

Οι πληρότητες για την εποχή μπορεί να είναι ικανοποιητικές, ίσως όχι τόσο, όσο όλοι περίμεναν, όμως η πληρότητα δε συμβαδίζει με την ποιότητα…

Και δε μιλάμε για τις παρεχόμενες υπηρεσίες, αλλά για την προέλευση, τη νοοτροπία και το πόσο «βαριά» είναι τα πορτοφόλια των επισκεπτών…

Γέμισαν τα ηπειρωτικά παράλια με Βούλγαρους, Αλβανούς, Ρουμάνους, Σκοπιανούς, Μαυροβούνιους, Τσέχους και Πολωνούς…

Θέλετε να σας δώσουμε μία εικόνα των συνηθειών τους και πώς περνούν τις διακοπές τους στην Ελλάδα;

Δεν τρώνε πουθενά έξω από το σπίτι, πηγαίνουν στην παραλία, όπως πηγαίναμε για να «πιάσουμε το Μάη» οι Έλληνες τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, με τις κουβέρτες στην πρασινάδα και τα φαγητά (φρούτα και τοστ συνήθως) από το σπίτι και πίνουν μόνο νερό…

Αραιά και που, εάν βρεθεί κάποιος Έλληνας στην παραλία, υπάρχει περίπτωση να δει το «χρώμα του χρήματος» ο ιδιοκτήτης της καφετέριας ή της καντίνας…

Τίποτε δεν έχουμε με τους ανθρώπους για την καταγωγή τους, αλίμονο.

Το λέμε όμως, γιατί καλό είναι να λέμε από τη μία ότι έχουμε πολλούς τουρίστες και πως οι πληρότητές μας φτάνουν το 100%, αλλά να βλέπουμε και τι αφήνουν πίσω τους οι επισκέπτες…

Το «Αλβανός τουρίστας» βέβαια, δεν είναι ανέκδοτο αλλά πραγματικότητα και μάλιστα κάποιοι από αυτούς είναι από τους λίγους που διαθέτουν χρήμα…

Επίσης, αυτό που είναι πασιφανές είναι ότι οι Έλληνες δεν πάνε πλέον διακοπές, όπως πήγαιναν…

Αν ξεκλέψει κάποια οικογένεια 3-4 ημέρες και αυτές με μεγάλη δυσκολία, για να πάει στη θάλασσα έχει καλώς…

Διαφορετικά ή τους τρώει όλους το πάνω – κάτω στην Εγνατία, που κι αυτό έχει κόστος ή δεν μετακινούνται καθόλου…

Να πούμε έναν καλό λόγο για το Λιμεναρχείο Πρέβεζας, στο οποίο απευθυνθήκαμε χθες το πρωί, για να μάθουμε λεπτομέρειες από την ιδιωτική θαλαμηγό, που είχε πιάσει φωτιά στα ανοιχτά της Λευκάδας…

Τέτοια ευγένεια και άμεση διάθεση εξυπηρέτησης, με πληροφορίες δεν είχαμε δει ποτέ, σε καμία δημόσια υπηρεσία…

Άντε το πολύ – πολύ σε κάποια υπηρεσία, που είχαμε έναν γνωστό και μας εξυπηρέτησε φιλικά και χάριν της γνωριμίας…

Ο άνθρωπος που σήκωσε το τηλέφωνο, όχι μόνο μας μίλησε ευγενέστατα, όταν του είπαμε τα στοιχεία μας, προσφέρθηκε να μας βοηθήσει σε ό,τι ρωτήσαμε και για ό,τι δεν ήξερε μέχρι εκείνη την ώρα, μας είπε να επικοινωνήσουμε και πάλι μετά από λίγα λεπτά, όταν θα είχε τα στοιχεία…

Όπως και έγινε δηλαδή, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Δεν έχουμε ιδέα ποιος ήταν, αλλά μπράβο και στο παλικάρι και στην υπηρεσία!

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ