Κλίμα έντασης για 
τις οφειλές και τα χρέη

Τις τελευταίες ημέρες εντάθηκε αυτό το γνώριμο πια για πολλούς κλίμα ανασφάλειας για τους κατοίκους αυτής της χώρας που παλεύουν μέρα με τη μέρα να τα βγάλουν πέρα. 
Η ειδησεογραφία καταγράφει διακοπές ρεύματος, νερού, κόκκινα δάνεια, πλειστηριασμούς, ένα κλίμα δηλαδή έντασης που έρχεται και προστίθεται πάνω στα γνωστά με τις εισπρακτικές εταιρίες να βομβαρδίζουν με μηνύματα τον κόσμο που χρωστάει και απειλές για «νομικές ενέργειες» να εκτοξεύονται ακόμα και για ψύλλου πήδημα. Όποιος χρωστάει 30 ή 100 ευρώ βρίσκεται να αισθάνεται το ίδιο με εκείνον που χρωστάει 10 χιλιάδες ευρώ και πάει λέγοντας. 

Πίεση από παντού

Τα νούμερα πάντως είναι απροσδόκητα υψηλά και επί μακρύ χρονικό διάστημα πια. Χτες ανακοινώθηκε ότι ο συνολικός αριθμός όσων έχουν οφειλές προς το Δημόσιο ανέρχεται σε 4.003.372, ενώ σε 1.492.088 από αυτούς δύναται να ληφθούν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης. Μιλάμε πια για εκατομμύρια κόσμο. Θα πει κάποιος ότι αν δεν υπάρχει και κάποια πίεση τότε δεν θα εισπραχθεί καμία οφειλή. Σωστό. Το είχαμε δει το φαινόμενο και πέρυσι το καλοκαίρι όταν και άνθρωποι που είχαν, δεν πλήρωναν είτε φοβούμενοι τις εξελίξεις, είτε από… μαγκιά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να συνεχιστεί και επ’ αόριστον αυτό το κλίμα έντασης και ανασφάλειας. Αφενός γιατί από ένα σημείο και πέρα από τους μη έχοντες κανείς δεν θα πάρει και τίποτα. Κι αφετέρου γιατί, εμποδίζει κάθε δυνατότητα δημιουργικής απάντησης και εξόδου από το τούνελ που βρισκόμαστε. Αν σε κυνηγάνε όλοι, πώς να στρωθείς στη δουλειά για να παράγεις και να μπορέσεις κάποτε και να τους πληρώσεις.

Τι μπορεί να γίνει

Μα τι μπορεί να γίνει, αναρωτιέται κάποιος. Οι νόμοι είναι νόμοι και τα χρέη χρέη. Ας μιλάμε όμως επί της ουσίας. Δεν μπορείς να κόβεις το ρεύμα σε κάποιο νοικοκυριό που χρωστάει ας πούμε 500 ευρώ. Αν είχε θα στα πλήρωνε. Ούτε το νερό για οφειλή 300 ευρώ. Τέτοιες οφειλές δείχνουν ότι αυτά τα νοικοκυριά δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, και όχι ότι δεν θέλουν να πληρώσουν. Και δεν μπορείς να λες ότι κάποιος που έχει στεγαστικό δάνειο 200 ή 300 χιλιάδων ευρώ είναι μη συνεργάσιμος όταν χρωστάει ας πούμε χίλια ευρώ. Καταλαβαινόμαστε, νομίζω. Και φυσικά η κυβέρνηση ας πάψει να καλύπτεται πίσω από νόμους και θεσμικές υποχρεώσεις κι ας μιλήσει επί της ουσίας. Ας δώσει το σήμα ώστε να αλλάξει αυτό το κλίμα. 

Τι χρειάζεται το γρήγορο ίντερνετ

Διαβάζω ότι η Ελλάδα είναι τελευταία μεταξύ 32 χωρών του ΟΟΣΑ στη διείσδυση του πληθυσμού στις ευρυζωνικές συνδέσεις, σε δίκτυα οπτικών ινών, που δίνουν και τη μέγιστη πρόσβαση στο Διαδίκτυο.
Η Ελλάδα, αλλά και το Βέλγιο, έχουν τη χειρότερη επίδοση μεταξύ των 32 κρατών του ΟΟΣΑ, με τις ευρυζωνικές συνδέσεις που παρέχονται μέσω δικτύων οπτικής ίνας να αντιπροσωπεύουν το 0,2% του συνόλου. Προηγείται η Ιαπωνία, όπου περισσότερες από επτά στις δέκα συνδέσεις (72,6%) υποστηρίζονται από δίκτυα οπτικών ινών, ενώ δεύτερη είναι η Νότια Κορέα με 69,4% και τρίτη η Σουηδία, στο 46%.
Μία εξήγηση γι’ αυτές τις επιδόσεις θα ήταν στην περίπτωση του Βελγίου ότι έχουν κι άλλους τρόπους να δικτυώνονται κι ότι τους αρκούν τα δίκτυα που έχουν. Δεν το ξέρουμε και δεν έχει και τόση σημασία για εμάς. Στην περίπτωση της Ελλάδας νομίζω ότι το πρόβλημά μας είναι αφενός το κόστος- οι νέες συνδέσεις είναι ακριβότερες- και αφετέρου η έλλειψη ενδιαφέροντος. Δεν έχουμε δηλαδή πώς να το χρησιμοποιήσουμε το γρήγορο ίντερνετ είτε γιατί η βιομηχανική μας ανάπτυξη ή οι υπηρεσίες δεν μπορούν να το αξιοποιήσουν, είτε γιατί η ατομική χρήση δεν είναι τόσο απαιτητική. Μία εικασία είναι αυτή, χωρίς άλλα στοιχεία για να το υποστηρίξω. Πάντως ότι έχουμε φτάσει σε ένα κάποιο όριο στη χρήση του ίντερνετ πρέπει να το παραδεχθούμε. Από ένα σημείο και πέρα, δεν ξέρουμε και τι να το κάνουμε… 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr