Οι πολίτες κατά 
της τρομοκρατίας

Η στυγερή δολοφονία του ιερέα στη Γαλλία, τον οποίο σκότωσαν με μαχαίρι δύο ένοπλοι που εισέβαλαν σε καθολική εκκλησία κοντά στο όνομα του Ισλαμικού Κράτους, κλιμακώνει ιδιαίτερα την ένταση μετά και τα συνεχή τρομοκρατικά χτυπήματα το τελευταίο διάστημα που μετρούν ήδη δεκάδες νεκρούς. Το πρόβλημα της τρομοκρατίας τείνει να λάβει ιδιαίτερες, συμβολικές διαστάσεις και να έρθει στο κέντρο των εξελίξεων, καθηλώνοντας τις κοινωνίες αλλά και την πολιτική εξουσία κάθε χώρας. Μία τέτοια μεταβολή δίνει ένα καθεστώς αυτονομίας στο πρόβλημα, μετατρέποντάς το σε κάτι που μοιάζει να βρίσκεται πολύ μακρινό πια από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Κι εδώ το πρόβλημα γίνεται βαθύτερο. Αν ο πολίτης δεν μπορεί να ελέγξει τις εξελίξεις, αν νιώθει ότι η πραγματικότητα τον υπερβαίνει τότε, το πρώτο που υποχωρεί είναι η δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή του πολίτη.

Η υποχώρηση 
των πολιτών

Σε τέτοιες περιπτώσεις, οικείες από ανάλογης έντασης θεμάτων όπως η εισβολή στο Ιράκ ίσως ή 11η Σεπτέμβρη, θεωρητικά η υποχώρηση της συμμετοχής των πολιτών αντικαθίσταται από την οργανωμένη παρέμβαση του κράτους ή της συμμαχίας των κρατών. Ο πολίτης που αποσύρεται από το δημόσιο χώρο, τις πλατείες, τα κέντρα αναψυχής ή τους δρόμους και περιορίζεται στον παθητικό ρόλο του δέκτη ειδήσεων μπροστά στην τηλεοπτική οθόνη, δίνει τη σκυτάλη στην εξουσία να αντιμετωπίσει τις εξελίξεις και να δώσει λύσεις. Είμαστε σίγουροι όμως ότι μπορούν τα κράτη να δώσουν πραγματικές λύσεις; Γιατί η εμπειρία από το παρελθόν έδειξε ότι όσοι «πόλεμοι κατά της τρομοκρατίας» κι αν εξαγγέλθηκαν, το αποτέλεσμα δεν ήταν η οριστική πάταξη των τρομοκρατικών εγκλημάτων.

Δεν αρκούν οι δυνάμεις ασφαλείας

Ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη τις απόψεις που παραπέμπουν στις ευθύνες της Δύσης για την τροφοδοσία «στρατών» ανά τον κόσμο που θα ευνοούσαν υποτίθεται τα συμφέροντά τους, αυτό που μένει είναι τελικά η αδυναμία να αντιμετωπιστεί μέσω οργανωμένων και μόνο αντιτρομοκρατικών ομάδων, οι πάσης φύσεως τρομοκράτες, με ή χωρίς εισαγωγικά του πλανήτη.
Γιατί τελικά, οι δημοκρατίες δεν προστατεύονται μόνο από τις δυνάμεις του στρατού ή των σωμάτων ασφαλείας. Προστατεύονται κυρίως από τους ίδιους τους πολίτες που δεν επιτρέπουν σε κανέναν να δηλητηριάζει τη ζωής του με κηρύγματα και πράξεις μίσους. Και σε αυτό πρέπει να δώσουμε περισσότερο βάρος. 

Ας κρατήσουμε όσο μπορούμε 
ανοιχτές τις σελίδες

Οι λίστες των εφημερίδων και των ιστοσελίδων για τα «βιβλία του καλοκαιριού» περισσεύουν αυτές τις μέρες. Κι αυτό μπορεί να ιδωθεί κι ως ένα παρήγορο γεγονός, αφού ακόμα κάποιοι ενδιαφέρονται για τα βιβλία σε μία χώρα που οι κάτοικοί της διαβάζουν κατά μέσο όρο λιγότερο από ένα βιβλίο το χρόνο, πάει να πει στην πράξη κανένα.
Από την άλλη, τα καλοκαίρια δεν είναι όπως παλιά. Δεν υπάρχουν πλέον χρήματα για πολλά βιβλία, για να γίνουν στοίβες που να ανταποκρίνονται και στις προτάσεις της κάθε καλά ενημερωμένης λίστας. Η παλιά συνήθεια να αφήνεις για το καλοκαίρι τη μελέτη των μυθιστορημάτων της χρονιάς, προσκρούει στο… ταμείο.
Μετά, δεν υπάρχει και χρόνος, αφού πλέον και ο ελεύθερος χρόνος αξιοποιείται για περισσότερη δουλειά ώστε να βγει πέρα η ζωή.
Και τέλος είναι και θέμα διάθεσης. Αφού δεν βγαίνει πέρα η καθημερινότητα, ενώ για μεγάλες πλειοψηφίες δεν υπάρχει δουλειά ή εισόδημα, δεν είναι πολυτέλεια να μιλάμε για βιβλία;
Όσο πάντως ένα βιβλίο μπορεί να γίνει και ανάγκη ζωής, ας μην σταματήσουμε να μιλάμε για αυτά. Ας κρατήσουμε όσο μπορούμε ανοιχτές τις σελίδες.

fkaramitsos@yahoo.gr