Τι αλλάζει με τη συμφωνία για το Ελληνικό

Η μεγάλη συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους επενδυτές για την ανάπλαση του Ελληνικού, συνιστά μία τομή στην υλοποίηση του κυβερνητικού έργου και αποτελεί σίγουρα και σημαντική εξέλιξη για τις αγορές και την οικονομία. Το γεγονός ότι προκάλεσε ήδη τριβές εξηγείται ακριβώς από τη σημασία της υπογραφής αυτής. Για την κυβέρνηση σηματοδοτεί το πέρασμά της σε εξελίξεις μεγάλης κλίμακας, σε έργα που μπορούν από μόνα τους να αλλάξουν όχι μόνο τη μορφή μιας περιοχής αλλά και την εθνική οικονομία. Πρόκειται για μία ιδιωτικοποίηση και προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων μεγάλου βεληνεκούς. Γι’ αυτό άλλωστε και ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων για τα μνημόνια πολλά χρόνια τώρα.

Συμβιβασμός

Σε πολιτικό επίπεδο συνιστά μία αλλαγή πολιτικής για το Μαξίμου. Μα θα αναρωτηθεί κάποιος, εδώ ο Αλ. Τσίπρας έκανε το «όχι», ναι σε μέσα σε μία νύχτα και υπέγραψε όλα όσα θα έσκιζε με μία μόνο υπογραφή, το Ελληνικό είναι θέμα; Η αντιστροφή των ρόλων στην πολιτική όμως ή η αθέτηση προεκλογικών εξαγγελιών, είναι θα λέγαμε μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, παιχνιδιού που το αρνούνταν ίσως η αριστερά πριν έρθει στην εξουσία, δομικού όμως συστατικού της πολιτικής όπως την ξέραμε. Σε αυτό το επίπεδο, η κυβέρνηση θα μπορούσε να μιλήσει για «συμβιβασμό», κι αυτό κάνει με αυξανόμενη ρητορική ένταση τον τελευταίο καιρό.

Υλική δύναμη

Η ίδια όμως η επένδυση, έχει πολύ πιο υλικό χαρακτήρα από όσο νομίζουμε, έχει μεγάλη, καθοριστική δύναμη. Ανεξάρτητα αν θα πάει καλά ο σχεδιασμός, αυτό που έγινε είναι ότι εισήγαγε στην πράξη την έννοια της ιδιωτικής επένδυσης στο δημόσιο χώρο σε υψηλό επίπεδο και πολύ διευρυμένη επιφάνεια, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άνοιξε ένα νέο πρωτόγνωρο πεδίο για τα ελληνικά δεδομένα.
Είναι μάλλον… οξύμωρο το ότι στην διαπραγμάτευση που έκανε η κυβέρνηση με τους επενδυτές, πέτυχε βελτιώσεις προς όφελος του πρασίνου, κυρίως σε σχέση με την αρχική πρόταση, αλλά χάνονται μπροστά στο σοκ που νιώθουν πολλά στελέχη της αριστεράς με όσα τους συμβαίνουν που τα κάνει να μην θέλουν να κάνουν συζήτηση γι’ αυτές τις βελτιώσεις.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η ζωή είναι δύσκολη. Για όλους. Και δεν κάθεται να περιμένει ούτε τις κουβέντες, ούτε τις αιώνιες διαπραγματεύσεις. Η ζωή είναι ύλη, συσχετισμός δύναμης, ανταλλαγές, προσδοκίες και όνειρα, ανάγκες και υποχρεώσεις. Και είναι επιλογή των κυβερνήσεων αν θα ανακατευτούν με τη ζωή ή όχι. Και κρίνονται βέβαια από το αποτέλεσμα των επιλογών τους.

Γιατί οι μεγάλοι είμαστε καλύτεροι;

Δεν υπάρχει μελέτη για τη χρήση των υπολογιστών ή των κινητών από παιδιά που να μην καταλήγει στην επισήμανση κινδύνων. Και δεν είναι παράλογο. Η έκθεση στο δημόσιο χώρο- γιατί αυτό είναι η σύνδεση των συσκευών με το Διαδίκτυο- είναι πολύ μεγάλη και είναι αδύνατη η τέλεια προστασία. 
Αλλά ας είμαστε και λίγο ψύχραιμοι. Εμείς πρώτοι, οι ενήλικες, είμαστε πολύ πιο ευάλωτοι στους κινδύνους. Και μπορεί να αντιλαμβανόμαστε πιο εύκολα τους παιδόφιλους για παράδειγμα, αλλά μήπως ενήλικοι δεν είναι όλοι αυτοί που παίζουν σε παράνομες σελίδες στοιχήματος, ή πέφτουν θύματα απατεώνων που τους γοητεύουν με απατηλές υποσχέσεις; Μήπως ενήλικες δεν είναι όλοι εκείνοι που κατεβάζουν «ιούς» από σελίδες πορνό ή από παράνομα κατεβάσματα ταινιών; Ή μήπως ενήλικες δεν είναι όλοι εκείνοι που πιστεύουν κάθε συνομωσία, ψέμα και απάτη που κυκλοφορεί;
Και τα παιδιά, καταλαβαίνουν τις αφέλειές μας και την υποκρισία μας, ακόμα και όταν αγωνιούμε γι’ αυτά και τους κόβουμε τη σύνδεση.  

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr