Με μία εικόνα για τη λίμνη

Η πρωτοβουλία για μία σύσκεψη των τοπικών φορέων για τη λίμνη χτες, είχε ένα ενδιαφέρον. Κι αυτό όχι τόσο για τη μορφή, γιατί από πρωτοβουλίες και συσκέψεις στο παρελθόν έχουμε χορτάσει χωρίς να δούμε και μεγάλα αποτελέσματα. Αντίθετα, η στόχευση μίας από τα κάτω συνεργασίας που θα βρίσκεται σε εγρήγορση για την υλοποίηση έργων και θα δώσει προτεραιότητα στην επιστημονική προσέγγιση, μόνο θετικά έχει. Κι έρχεται και σε μία περίοδο που συμβαίνουν δύο πράγματα: Από τη μία τρέχει το νέο ΕΣΠΑ, άρα υπάρχουν χρηματοδοτικές ευκαιρίες για έργα. Κι από την άλλη, το κράτος είναι κάπου μακριά και μοιάζει να μην έχει στο πρόγραμμά του την προστασία της λίμνης συνεχίζοντας μια μακρόχρονη παράδοση αδιαφορίας για παρεμβάσεις. Οπότε χρειάζεται η τοπική κινητοποίηση.

«Ωριμότητα» 
προτάσεων

Το ότι υπάρχει το ΕΣΠΑ δεν σημαίνει κι ότι θα μας «δώσει» κανείς έργα ή ότι υπάρχει κάπου κανά απόθεμα μαγικών λύσεων για να τις ανασύρουν οι τοπικοί φορείς. Μελέτες βέβαια υπάρχουν και λίγο πολύ γνωρίζουμε τις ιεραρχήσεις και τις ανάγκες. Αν όμως δεν κατατεθούν συγκριμένες προτάσεις δεν θα είναι εύκολη η ένταξη σε προγράμματα του ΕΣΠΑ, ειδικά μετά τις αλλαγές που θέλουν ανταγωνιστικότητα και σίγουρα ώριμες ιδέες και ολοκληρωμένους φακέλους πλέον.
Από την άλλη, το κράτος, έχει τους δικούς του ρυθμούς που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη. Γιατί και η νομοθεσία είναι απαραίτητη και οι υπουργικές πρωτοβουλίες- βλέπετε πόσο πίσω μας έχει πάει η μη έγκριση του Προεδρικού Διατάγματος ή οι συνεχείς αλλαγές πλεύσεις για το Ρυθμιστικό της πόλης.

Κοινή φιλοσοφία

Το κύριο πάντως πρόβλημα με τους τοπικούς φορείς είναι ότι δεν έχουν κοινή φιλοσοφία για τη λίμνη. Άλλος τη θέλει περισσότερο σαν οικοσύστημα, άλλος σαν κομμάτι της γενικότερης εικόνας του λεκανοπεδίου. Άλλος βλέπει μόνο το νερό, άλλος τον τουρισμό. Αυτές οι εικόνες που είναι μέρος της μεγάλης εικόνα προφανώς πρέπει να έρθουν κοντά, να μπουν σε μία σειρά με αρχή, μέση και τέλος και να τεθούν συγκεκριμένοι στόχοι και χρονοδιαγράμματα. 

Για την ισότητα των πολιτών

Πουθενά βέβαια δεν λέει το υπουργείο Παιδείας να μην αποκαλούν οι γονείς τα παιδιά τους βασιλόπουλα ή πριγκίπισσες. Αντίθετα, στο κείμενο που κανείς δεν διάβασε από όσους πρόφτασαν να σχολιάσουν μη χάσουν κανά πόντο από το αντικυβερνητικό μέτωπο, αναλύεται μία λογική για την ανάγκη να μαθαίνουν τα παιδιά ότι είναι μοναδικά και ξεχωριστά για τον κάθε γονιό, αλλά μεταξύ τους είναι ίσα. 
Η αξία της ισότητας είναι από τις πιο δύσκολες στην εμπέδωση στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτό νομίζω γιατί δεν εμπεδώθηκε ως πυλώνας της δημοκρατίας μας ποτέ. Λέμε χίλια άλλα για τη δημοκρατία μας- ότι τη θέλουμε ανεξάρτητη, κυρίαρχη, σοσιαλιστική, εθνική, πατριωτική- αλλά δεν λέμε ότι τη θέλουμε μία δημοκρατία ίσων. Η ισότητα δεν είναι στη ρητορική μας καν. Κι όχι, δεν είναι αυτονόητη η ισότητα σε ένα ευνομούμενο κράτος όπως το δικό μας. Η ισότητα είναι μία κατάκτηση, ένας καθημερινός αγώνας για όλους μας. Το να μην έχεις ανάγκη για βασιλιάδες και κάθε είδους εξουσιαστές που δεν πηγάζουν από τη λαϊκή κυριαρχία, είναι ένα μεγάλο πολιτικό στοίχημα που παίχτηκε πολλές φορές τον 20ο αιώνα στη χώρα μας. Επιτυχώς… Αλλά το να καταφέρουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία ίσων είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση όπως φαίνεται, ανοιχτή ακόμα. Ας κουβεντιάσουμε γι’ αυτό…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr