Λίγη ησυχία παρακαλώ

Η συμφωνία που επιτεύχθηκε τα ξημερώματα της Τετάρτης για το νέο πρόγραμμα της Ελλάδας, έχει ένα ξεκάθαρο όφελος. Δίνει τη δυνατότητα μίας «ειρηνικής» τριετίας μέχρι και το 2018. Ειρηνικής γιατί επιτρέπει στην Ελλάδα να πάρει μία ανάσα από τις πληρωμές των χρεών της και να ασκήσει μία κάποια πολιτική η οποία κατά το 80% βέβαια διαμορφώνεται από το πρόγραμμα. Και είναι ειρηνική σε εισαγωγικά, γιατί δεν υπάρχουν πλέον ανέφελες πολιτικές για την Ελλάδα- και ίσως δεν υπάρχουν τέτοιες πολιτικές για καμία χώρα πια αν κρίνουμε από όσα γίνονται στη Γαλλία και το Βέλγιο για το εργασιακό ή το συνταξιοδοτικό.

Χρόνος

Ειδικά όμως η Ελλάδα θέλει λίγο χρόνο. Θέλει χρόνο να μείνει για λίγο ήρεμη όσο γίνεται χωρίς όλη αυτήν την ένταση των διαπραγματεύσεων και των «κρίσιμων αποφάσεων» και όλων όσων ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Στην πράξη όσα ψηφίστηκαν και όσα συμφωνήθηκαν φτιάχνουν έναν οδικό χάρτη που μας πάει πολλές δεκαετίες μετά. Και κλείνουν τον κύκλο όσων αποφασίστηκαν μετά το 2010 που επίσης είχαν προβλέψεις για πολλά πολλά χρόνια ακόμα, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του ασφαλιστικού. Σε αυτή τη φάση η πολιτική αντιπαράθεση για το ποια ήταν καλά και ποια ήταν κακά μέτρα δεν έχει κανένα νόημα. Όπως μάθαμε πια να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις και πίσω από τις εικόνες, το επίδικο πάντα ήταν η «συμφωνία», οι ανακοινώσεις εκεί στο πάνελ των εκπροσώπων των θεσμών, κάποια ξημερώματα συνήθως. Σε αυτά τα μικρόφωνα ακούμε έξι χρόνια το μέλλον της χώρας.

Να δούμε

Η κοινωνία βέβαια είναι άλλο πράγμα. Δεν χωράει απλώς μέσα σε μερικές ανακοινώσεις. Δεν χωράει καν στις χιλιάδες σελίδες των μνημονίων. Για την κοινωνία η ιστορία δεν σταματάει ποτέ. Και είναι άλλωστε αυτή που θα αποφασίσει μέσα από τις δικές συμφωνίες, διαιρέσεις και αντιθέσεις, τι θα γίνει. Όμως και η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα και οι αγορές και όλοι μας, χρειαζόμαστε λίγη ησυχία, μία μικρή στάση, έστω και μερικών ημερών, για να δούμε τι γίνεται. 

Οι παλιές σημειώσεις

Το παρήγορο με τις παλιές σημειώσεις που κρύβονται βαθιά μέσα στα συρτάρια και βγαίνουν ξαφνικά στο φως, είναι ότι αποκαλύπτουν έναν εαυτό που ακόμα έχει μία συνοχή. Με ανησυχεί να διαβάζω παλιά μου γραπτά από τον φόβο μήπως και έχω αλλάξει τόσο πολύ και δεν τηρώ τίποτα από εκείνα για τα οποία τόσο παθιαζόμουν. Και με όλο αυτήν τον αριστερό υπαρξισμό που κουβαλάω από τα παλιά, οι ενοχές είναι πάντα φάτσα κάρτα, δεν θέλει και πολύ να με πάρει από κάτω.
Αλλά έχω χαμηλώσει και πολύ τον πήχη πια. Δεν περιμένω τα σπουδαία, τα πρωτότυπα, τα λυρικά. Περιμένω να έχω συνοχή στο λόγο και τη σκέψη, να διατηρώ ακόμα μια καθαρότητα στην ανάγνωση του κόσμου. Μου φτάνουν αυτά. Κι όσο ανακαλύπτω ότι υπάρχει ακόμα μια συνέχεια με το παρελθόν μου, ησυχάζω. Όχι ότι είναι και καλό να καθησυχάζεις τον εαυτό σου συνέχεια. Αλλά εδώ έχει χαθεί η μπάλα από όσα μας συμβαίνουν τόσο που λες πάλι καλά που παίζουμε και μερικές πασίτσες και δεν έχουμε οδηγηθεί στα αποδυτήρια της απαξίας. 
Σημασία έχει να κινείσαι για να μην χορταριάσεις. Και να θυμάσαι προς τα πού είναι ο δρόμος σου έστω κι αν δεν μπορείς να τον διαβείς ακόμα. Για τα διόδια και τα περάσματα, κάτι λένε και οι παλιές σημειώσεις. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr