Αξιοποίηση μόνοι μας

Η συζήτηση για το νέο Ταμείο της δημόσιας περιουσίας έχει πολλές πτυχές και λίγα γνωρίζουμε σήμερα για την προοπτική του. Παρ’ όλα αυτά, τα κρίσιμα θέματα δεν είναι ούτε ο ρόλος που θα παίξει ο έλεγχος από τους εταίρους, ούτε το χρονικό διάστημα των 99 χρόνων το οποίο περισσότερο αφορά το σχήμα που στήνεται παρά την ιδιοκτησία πάνω στην περιουσία. Σε αυτά τα θέματα δεν έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με τη συμφωνία του καλοκαιριού και γενικότερα μιλώντας, η Ελλάδα παραμένει ο κυρίαρχος στον έλεγχο της δημόσιας περιουσίας της. Άλλωστε το πρόβλημα με τα μνημόνια δεν είναι η απουσία κρατικής κυριαρχίας ή η απώλεια ελέγχου, αλλά το ότι γίνεται μονόδρομος η πώληση της περιουσίας και η συνεργασία σου με τους εταίρους λόγω των αναγκών. Δεν θα μας εκβιάσει κανείς δηλαδή να πουλήσουμε ακίνητα, αλλά θα αναγκαστούμε να το κάνουμε επειδή δεν έχουμε εναλλακτικό σχέδιο για την ανάπτυξη της οικονομίας μας. Κι αν επιδεινωθούν κι άλλο τα οικονομικά στοιχεία τότε θα βάλουμε χέρι και στο νερό και το ρεύμα και παντού για να πιάσουμε τα νούμερα.

Ο μονόδρομος

Κανείς ως σήμερα δεν έχει ζητήσει από την Ελλάδα να πουλήσει τις ακτές της ή να δώσει για ένα κομμάτι ψωμί δημόσια ακίνητα, όπως περιγράφεται συχνά πυκνά στον πολιτικό ή δημοσιογραφικό λόγο. Αυτό που ζητούν οι εταίροι είναι να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία στην κατεύθυνση της αποπληρωμής του χρέους και της χρηματοδότησης της ανάπτυξης. Φυσικά, επειδή γνωρίζουμε ότι δεν ζούμε σε κόσμο αγγέλων, ξέρουμε κι ότι αν κάνουμε ένα διαγωνισμό, οι πρώτες εταιρίες που θα προστρέξουν είναι από τις χώρες των δανειστών, αλλά τίποτα παράνομο ή παράλογο δεν υπάρχει σε αυτό. Έτσι είναι η ζωή.
Παράλογο είναι που μόνοι μας δεν έχουμε προχωρήσει στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Δεν το κάναμε στις καλές εποχές, δεν το κάνουμε και σήμερα.

Τα κτίρια

Κι όχι δεν εννοούμε καμιά βαριά ιδιωτικοποίηση σε κάποιον επίμαχο τομέα. Εννοούμε όμως, την αξιοποίηση μιας περιουσίας που λιμνάζει, αδρανοποιείται και απαξιώνεται. Και δεν χρειάζεται να πάμε μακριά αλλά να κοιτάξουμε δίπλα μας. Έχουμε την τεράστια έκταση στο στρατόπεδο Βελισσαρίου που δεν τη δίνουμε στην πόλη να πάρει ανάσες παρά το γεγονός ότι έχει κατατεθεί ολοκληρωμένο σχέδιο. Έχουμε δημόσια κτίρια που καταρρέουν ενώ θα μπορούσαν να φιλοξενούν υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνουμε ενοίκια ή κτίρια που υπολειτουργούν μακριά από τους αρχικούς στόχους της κατασκευής τους. Ξέρουμε πια ότι τέτοια παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες σε όλη τη χώρα. Ε, αυτά μπορούμε να τα κινητοποιήσουμε και μόνοι μας, έστω μέσω του Ταμείου, χωρίς να περιμένουμε τις υποδείξεις των εταίρων. Κι έχουμε και μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις, τις ΔΕΚΟ που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν την ανάπτυξη της οικονομίας αν δούλευαν με άλλο τρόπο, ακόμα και υπό τον κρατικό έλεγχο.
Το γιατί δεν τα κάνουμε όλα αυτά, εξηγείται με τον ίδιο λόγο που δεν το κάναμε και παλιά: Πιστεύουμε ότι το κράτος «έχει για όλους και για όλα». Ε, πια δεν έχει…

Δεν συμφωνούμε στα βασικά

Ένα σύμφωνο για τη στήριξη της ανάγνωσης, υπέγραψε ο Ιταλός υπουργός Πολιτισμού με τους υπεύθυνους των ιταλικών καναλιών. Η είδηση μοιάζει να έρχεται από άλλον πλανήτη σε σχέση με την χώρα μας που η λέξη «ανάγνωση» μοιάζει ντεμοντέ και η μόνη συζήτηση γύρω από την τηλεόραση είναι ποιο κανάλι κλείνει και τι γίνεται με τις άδειες.
Διαβάζουμε ότι με τη συμφωνία τα ιταλικά τηλεοπτικά κανάλια δεσμεύονται να προάγουν την ανάγνωση, απευθυνόμενα σε κατηγορίες πολιτών που δεν συνηθίζουν να διαβάζουν ή έχουν περιορισμένη σχέση με το βιβλίο ενώ στους στόχους περιλαμβάνεται η παρουσίαση βιβλίων σε εκπομπές μεγάλης ακροαματικότητας, η προσέγγιση, μέσω της τηλεόρασης, οικογενειών που δεν έχουν σταθερή σχέση με την πολιτιστική προσφορά της χώρας και η συμβολή στο να μετατραπεί, η ανάγνωση, σε μια ευρέως διαδεδομένη πρακτική.
Και μόνο που το σκέφτεται το κράτος αυτό είναι παρήγορο. Αλλά κι ότι ανταποκρίνονται τα κανάλια είναι ακόμα πιο αισιόδοξο. Κάπως έτσι δεν θα έπρεπε να λειτουργούμε; Να μπορούμε να ιεραρχούμε τις αξίες και τις ανάγκες μας. Να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Να συμφωνούμε στους κοινούς τόπους. Γιατί το πρόβλημά μας στην Ελλάδα δεν είναι ότι δεν διαβάζει ο κόσμος ή ότι η τηλεόραση δεν προάγει τον πολιτισμό, αλλά ότι δεν συμφωνούμε οι περισσότεροι στο ότι αξίζει τον κόπο η ανάγνωση κι ότι ο πολιτισμός περιέχει αξίες χρήσιμες για την κοινωνία μας. Κι όμως δεν συμφωνούμε σε αυτά…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr