Τι θα μπορούσε να συζητά το Δημοτικό Συμβούλιο

Υπάρχουν τρία θέματα που θα έπρεπε να συζητά πρωτίστως το Δημοτικό Συμβούλιο Ιωαννίνων, αλλά δεν τα συζητά ούτε τα συζήτησε ποτέ: Το οικολογικό αποτύπωμα της πόλης και η προσπάθειά της να αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή, είναι το ένα θέμα. Η ανεργία, ειδικά των νέων είναι το δεύτερο και η πρόσβαση των πολιτών στην Υγεία και την Παιδεία είναι το τρίτο βάζοντας προφανώς στην Παιδεία κι ό,τι χωράει ακόμα στην καινοτομία και τον πολιτισμό. 
Ας προσέξουμε όμως κάτι, γιατί στις μέρες μας όλοι και όλα παρεξηγούνται: Δεν είμαστε πιο ευαίσθητοι εμείς από εδώ και βάζουμε στη γωνία το Δημοτικό Συμβούλιο. Πολλές από τις πτυχές αυτών των θεμάτων έχουν συζητηθεί. Η λίμνη, το νερό, οι μετακινήσεις είναι μέρος της «πράσινης» ατζέντας της πόλης και της Περιφέρειας. Τα έργα, οι θέσεις εργασίας ή οι συμβασιούχοι ήταν συχνά πρώτο θέμα ημερήσιας διάταξης και πολλές είναι οι πρωτοβουλίες των εκάστοτε δημάρχων στην παροχή υγείας και μόρφωσης. Αλλιώς θέτουμε το θέμα από εδώ.

«Πράσινη» πόλη

Είναι καιρός να γίνει μία σε βάθος παρέμβαση που θα περιλαμβάνει δράσεις σε βάθος χρόνου με μετρήσιμα αποτελέσματα. Στόχος μία ολοκληρωμένη πολιτική που θα συμβάλλει στην εθνική και διεθνή πολιτική στο αντίστοιχο θέμα.
Όταν λέμε ότι πρέπει και τα Γιάννενα να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν εννοούμε απλώς να πιάσουν τους στόχους που θέτουν οι νόμοι και οι ευρωπαϊκές Οδηγίες για την ανακύκλωση για παράδειγμα. Αλλά να υλοποιήσουν ένα τοπικό πρόγραμμα που αφενός θα συμβάλλει στη βελτίωση της ζωής στον πλανήτη, αλλά θα λειτουργεί και πιλοτικά, θα έχει έναν αυτόνομο ρόλο μέσα στο διεθνές πλαίσιο. Να μειωθούν οι ρύποι διεθνώς προφανώς και με τη συμβολή τη δική μας αλλά να ξεχωρίσουν και τα Γιάννενα για τον οικολογικό τρόπο ζωής. Και με δείκτες που θα αξιολογούνται συνέχεια βέβαια και θα είναι στην πρώτη σειρά των θεμάτων του δημοτικού συμβούλιο ανά τρίμηνο πχ. 

Πέρα από τις οδηγίες

Αν το περιβάλλον μοιάζει λίγο «εξωτικό» θέμα, η ανεργία ή η Παιδεία μοιάζουν πιο οικεία αλλά μας βυθίζουν και στα νερά της αδράνειας. Μπορούμε εμείς να λύσουμε τα προβλήματα της κρίσης θα αναρωτηθεί κάποιος; Το πολύ πολύ να διεκδικήσουμε μερικές θέσεις συμβασιούχων παραπάνω ή την υλοποίηση προγραμμάτων του υπουργείου Υγείας και του υπουργείου Παιδείας. Κι όμως υπάρχει πολύς χώρος για πολλά επιπλέον. Με τη συνεργασία των τοπικών φορέων και την αξιοποίηση ελληνικών και ευρωπαϊκών προγραμμάτων θα μπορούσαμε να φτιάξουμε πρότυπα μοντέλα απασχόλησης στον αγροτικό τομέα ή τον τουρισμό ή ακόμα ακόμα και στην έρευνα. Όλα αυτά που υπάρχουν δίπλα μας θα μπορούσαν να γίνουν κάτι παραπάνω από μία απλή διαχείριση του ΕΣΠΑ. Προφανώς και έχουμε την αίσθηση ότι όλα αυτά ακούγονται ως ευχολόγια και ηθικολογίες. Κι όμως… Αν δεν μπει ψηλά ο πήχης, αν δεν δούμε πέρα από τον ορίζοντα, αν δεν συνεργαστούμε και δεν σταματήσουμε να βυθιζόμαστε στον επαρχιώτικο μικροαστισμό και το κουτσομπολιό της πλατείας, τότε δεν θα σηκώσουμε κεφάλι, δεν θα ξεχωρίσουμε ποτέ και για τίποτα και θα παραμείνουμε η γωνία της ευρωπαϊκής επαρχίας που λέγεται Ελλάδα, προορισμένοι για τον πίνακα με τους χειρότερους δέκα σε κάθε λίστα αξιολόγησης των περιφερειών της Ευρώπης. Ενώ έχουμε τις δυνατότητες για τη λίστα με τους καλύτερους. 

Όλο και περισσότεροι στα όρια

Μία οικογένεια τριών ατόμων, αν βγει για φαγητό έξω θα ξοδέψει το λιγότερο 40 ευρώ κι αν συνεχίσει με καφέ άλλα 10 ευρώ. Αυτά είναι τα ελάχιστα. Γιατί όμως μία οικογένεια να επιλέξει να ξοδέψει 50 ευρώ σε μία έξοδο αντί να τα χρησιμοποιήσει για το εβδομαδιαίο σούπερ μάρκετ; Αυτού του τύπου οι υπολογισμοί είναι καθημερινοί πια για την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη, η οποία μετράει και το ευρώ για να τα βγάλει πέρα. Το ευρώ που λείπει από μία άλλη τάξη, αυτήν των φτωχών που δεν έχουν εισοδήματα ή έχουν ελάχιστα και στηρίζονται στα επιδόματα και τις συντάξεις για να ζήσουν και μπορεί να ξεπερνάνε τις πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πληθυσμού. Και υπάρχει και μία ακόμα ομάδα ανθρώπων που έχουν πολύ μικρή πρόσβαση ακόμα και στα επιδόματα και ζουν σχεδόν εκτός συστήματος ή μία μέσα μία έξω από αυτό. 
Η εικόνα αυτή, δεν είναι και τόσο παράδοξη όσο νομίζουμε. Απλώς εισήχθη με βία πρόσφατα στο βλέμμα των Ελλήνων την περίοδο που πίστευαν ακόμα ότι άφηναν πίσω τους τη φτώχεια και ήλπιζαν σε ένα καλύτερο μέλλον.
Στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης όπου οι αυταπάτες έχουν από καιρό καεί για εκατομμύρια ανθρώπους, η δομή της κοινωνίας είναι τέτοια εδώ και πολλά χρόνια. Αλλιώς δεν θα έφτανε να πάρει ένα ακόμα βραβείο στις Κάννες ο Κεν Λόουτς, ο σκηνοθέτης που έχει φέρει στο επίκεντρο των ταινιών του, αυτή ακριβώς την οριακή κατάσταση επιβίωσης για εκατομμύρια νοικοκυριά στη Βρετανία.
Όταν μιλάμε συνεπώς για την κρίση, την ύφεση και τα μνημόνια, πρέπει να βλέπουμε και πέρα από τις συνόδους, τους νόμους και τις πολιτικές. Πρέπει να βλέπουμε και στο υπόστρωμα της κοινωνίας εκεί που δεν φτάνει παρά μετά από πολύ καιρό, μία ευνοϊκή ρύθμιση για την ασφάλιση ας πούμε, όπως με την αλλαγή που έγινε πρόσφατα για την παροχή υγείας στους ανασφάλιστους.
Αυτά που περιγράφουμε ως επικαιρότητα απασχολούν περισσότερο τη μεσαία λεγόμενη τάξη, αυτήν που κρατιέται ακόμα με τα δόντια να μην καταρρεύσει μέσα σε ένα σύστημα που αποδεδειγμένα πια εναντιώνεται στην εργασία, την επιστήμη ή τις αξίες για να προχωρήσει.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr