Σε μία περισσότερο στερεή βάση και με σαφώς περισσότερα επιχειρήματα και ένα νομικό οπλοστάσιο, που διευρύνεται διαρκώς, συνεχίζεται η προσπάθεια, για την αναγνώριση της γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού. Μία προσπάθεια από την οποία απέχει η ελληνική Πολιτεία, σχεδόν διαχρονικά, αφού χρειάστηκε πρώτα να περάσουν δεκαετίες για να καθιερωθεί η 19η Μαΐου ως Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των ελλήνων του Πόντου και σήμερα, 20 και πλέον χρόνια μετά, να μη μιλά σχεδόν κανείς από το επίσημο κράτος για τη Γενοκτονία αυτή. 
Η παράμετρος αυτή, είναι ιδιαίτερα σημαντική εάν αναλογιστεί κάποιος, ότι τα τελευταία χρόνια λόγω επιστημονικών προσεγγίσεων και προσπαθειών και από έλληνες ακαδημαϊκούς και από ξένους, ακόμη και από τούρκους, η υπόθεση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας κερδίζει διεθνώς έδαφος, με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα, τη διεξαγωγή ενός διεθνούς ιστορικού συνεδρίου στην Άγκυρα με αυτό το περιεχόμενο. 
Η υποχρέωση αφενός απέναντι στους χιλιάδες νεκρούς που έμειναν πίσω και αφετέρου απέναντι στην ιστορική αλήθεια, βρέθηκε στο επίκεντρο της ομιλίας του διδάκτορος Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Θεοφάνη Μαλκίδη, που ήταν ο κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Ανατολής, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
«Έχουμε προχωρήσει αρκετά στην υπόθεση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου, που σέβονται την υποχρέωση που έχουν απέναντι στη διεθνή κοινότητα και την ιστορία, μιλούν πλέον ανοιχτά για τη Γενοκτονία. Ακόμη και εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, στην Άγκυρα σε διεθνές ιστορικό συνέδριο, ακούστηκε πριν από λίγο καιρό από κορυφαίους τούρκους επιστήμονες, η παραδοχή της Γενοκτονίας και η αναγκαιότητα να υπάρξει η αναγνώρισή της. 
Δε συμβαίνει δυστυχώς, το ίδιο και στην Ελλάδα, όπου για διάφορους λόγους, δε μιλάμε για τη Γενοκτονία και την αναγνώριση. Σε πολλές δε, περιπτώσεις, έχει χαθεί το μέτρο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, δεν είχαμε Ημέρα μνήμης για τους νεκρούς μας. Και έπειτα, σε άλλες περιπτώσεις γιορτάζουμε την Ημέρα αυτή με χορούς και τραγούδια.
 Αυτή δεν είναι αναγνώριση της Γενοκτονίας, αλλά γελοιοποίηση. Αλήθεια, πηγαίνει κανείς σε κηδεία ή σε μνημόσυνο χορεύοντας και τραγουδώντας; Κηδεύει κανείς κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο, γελώντας και πανηγυρίζοντας; Αυτή είναι γελοιοποίηση της Γενοκτονίας», ανέφερε ο κ. Μαλκίδης, που χαρακτήρισε εξαιρετικό τον εορτασμό της Ημέρας μνήμης από τα τρία Σωματεία και τις Αδελφότητες των Ιωαννίνων. 
Νωρίτερα, εψάλη επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο των Αλησμόνητων Πατρίδων και καταθέσεις στεφάνων, όπου την παράσταση έκλεψε η κατάθεση ενός στεφάνου με άσπρα και κόκκινα γαρύφαλλα, που σχημάτιζαν μαζί, τον αριθμό των 353.000 νεκρών, που χάθηκαν στον ξεριζωμό.