Ήρθε ο καιρός να δούμε καθαρότερα

Μέσα σε όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που μας συμβαίνουν στα χρόνια της κρίσης, είναι κι αυτή η αδυναμία  μας να καταλάβουμε πια τι γίνεται και επακόλουθα να αξιολογήσουμε τι είναι προς το συμφέρον μας και τι όχι. Κάποιοι λένε ότι αυτή η σύγχυση είναι το αποτέλεσμα ενός μηχανισμού που μας οδηγεί στην άγνοια, την απάθεια και εντέλει στον συμβιβασμό. Το ότι υπάρχει ένας τέτοιος μηχανισμός προπαγάνδας είναι ολοφάνερο, όταν βλέπεις ότι οι ίδιες τεχνικές εφαρμόζονται σε πολλές χώρες, πολλά χρόνια τώρα για την εφαρμογή ίδιων πολιτικών. Ο στόχος της μείωσης των δημοσίων δαπανών για παράδειγμα, περνάει πάντα από τη συκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων και των κρατικών πολιτικών στην Υγεία ή την Παιδεία ώστε να έρθει στη συνέχεια πιο μαλακά η μαζική απόλυση υπαλλήλων ή ο περιορισμός των δαπανών για την ιατρική περίθαλψη ή την εκπαίδευση. Αυτά συμβαίνουν δεκαετίες τώρα στον «προηγμένο» δυτικό κόσμο, απλώς εμείς δεν τα γνωρίζαμε τόσα χρόνια.

Τα «σκοτεινά κέντρα»

Και δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μυστικής συνωμοσίας «σκοτεινών κέντρων» όπως πολλοί νομίζουν, αλλά πολιτικές με σαφές ιδεολογικό πρόταγμα και με πολύ δημόσιο συχνά το προφίλ τους. Το να ανακαλύπτουμε στις μέρες μας ποιες είναι οι πολιτικές του ΔΝΤ είναι ή αφέλεια ή πλήρης αδιαφορία για το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Και τα δύο πάντως κοστίζουν στις ζωές μας. Η τάση μας δε, να τα αποδίδουμε όλα σε «σκοτεινούς, ανθελληνικούς κύκλους» εντέλει μοιάζει με αποσιώπηση της άγνοιας, της αφέλειας ή της ματαιοπονίας μας. 

Η ευθύνη

Και μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο πάντως, με όλα τα δραματικά που μας τυραννούν, και με όλη αυτήν την προπαγάνδα γύρω μας, το να μην βλέπουμε το συμφέρον μας, είναι μία περίεργη κατάσταση. Και ίσως τελικά να μην ισχύει ότι δεν βλέπουμε τι είναι προς όφελός μας και τι όχι. Ίσως τελικά να είναι ένας μηχανισμός άμυνας, αυτό το κλίμα αποχώρησης από το δημόσιο χώρο, δυσπιστίας προς την πολιτική και υπονόμευσης του συλλογικού έναντι του ατομικού. Εδώ προστίθεται η απογοήτευση από τα νεανικά πιστεύω ή τα ιδεολογικά οράματα και η αντίδραση σε ένα σύστημα που υποσχέθηκε πολλά για να κάνει τη δύσκολη ώρα πολύ λίγα.
Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς, σε αυτή τη φάση που ζούμε, οφείλουμε να δούμε καθαρά τι συμβαίνει, να πάρουμε την ευθύνη τουλάχιστον του εαυτού μας και να πράξουμε. Να προχωρήσουμε. Η συζήτηση περί κρίσης που κρατάει έξι χρόνια τώρα, πρέπει να πάει ένα βήμα πιο πέρα…

Πρέπει να δεις την όψη του τέρατος

Υπάρχει ένα είδος ανθρώπων που νομίζει ότι όλα μπορούν να γίνουν στον κόσμο με ευγένεια, καλή συμπεριφορά και λόγια γλυκά. Κι εγώ μαζί τους, αλλά δεν πάει έτσι. Στην πράξη όλα με ανάποδο τρόπο γίνονται. Η ζωή είναι γεμάτη με συγκρούσεις, αγένεια, μάχες και λέξεις σκληρές. Κι αν πάλι έχεις τη δυνατότητα να τα αποφύγεις όλα αυτά- αν κληρονόμησες περιουσίες ή διαθέτεις τη δυνατότητα της απομόνωσης- τότε είναι εύκολο να κρυφτείς από τη βαρβαρότητα του κόσμου. Αν δεν έχεις τη δυνατότητα όμως, όπως συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, τότε δεν έχει κανένα νόημα να παραμένεις «αβλαβής» και «ανώδυνος». Κανείς δεν θα εκτιμήσει τη στάση σου. Πρέπει να «πολεμήσεις». Όχι με τα όπλα του «κακού». Δεν χρειάζεται να γίνεις κι εσύ υβριστής, συκοφάντης, άδικος και ύπουλος. Χρειάζεται όμως να σταθείς απέναντι σε όλους αυτούς, να φτιάξεις τον δικό σου χώρο, να αντιμετωπίσεις αυτό που δεν σου αρέσει. Κι εσύ κι άλλοι μαζί σου. Πρέπει να δεις την όψη του τέρατος για να το νικήσεις. Και το λέω, για όσους μιλάνε πολύ για την άδικη μοίρα τους και για όσα θα έκαναν αν ήταν αλλιώς, αλλά με την παθητική τους στάση και με την αδυναμία τους να πάρουν θέση και να διαλέξουν πλευρά, τελικά αναπαράγουν την εξουσία όσων είναι απέναντι. Τα τέρατα δεν φοβούνται τις σκιές των εχθρών τους. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr