Με την εμπειρία ενός χρόνου κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και με το βλέμμα περισσότερο στον ΣΥΡΙΖΑ που λόγω μεγέθους δίνει και περισσότερο χρώμα στο κυβερνητικό εγχείρημα, καταλήγω ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες κυβερνητικών στελεχών. Η πρώτη κατηγορία είναι εκείνοι που προσπαθούν και κυβερνητικό έργο να παράγεται και η κοινωνία να το καταλαβαίνει, πάντα μέσα στη συμφωνία που έγινε το καλοκαίρι με την τρόικα. Είναι οι λιγότεροι και πιο αθόρυβοι. Η δεύτερη κατηγορία είναι όσοι στηρίζουν την κυβέρνηση με γνώμονα να μην πέσει, να μην φθείρεται, να μην πλήττεται. Είναι οι περισσότεροι και κάνουν τις πολλές δηλώσεις. Και είναι και μία κατηγορία που δεν πολυκαταλαβαίνει τα θέματα, δεν τα αγγίζει, παίρνει αποστάσεις από τις συγκρούσεις. Είναι λίγοι αλλά έχουν… εμφανή απουσία.

Η γραμμή

Το τι κάνει το κυβερνητικό επιτελείο υπό τον πρωθυπουργό με τα μεγάλα θέματα όπως το μνημόνιο, θα μπορούσαμε να το αφήσουμε στην άκρη για λόγους μεθοδολογίας και οικονομίας της συζήτησης. Άλλωστε, όντως από ένα σημείο και πέρα, είναι τόσο κρίσιμα τα πράγματα που ο πρωθυπουργός δικαιούται να έχει ένα περιθώριο κινήσεων στα μεγάλα εθνικά θέματα.

Όλα τα άλλα όμως μπορούμε να τα συζητήσουμε και να δούμε τις διαστάσεις τους. Κι εκεί είναι που δεν καταλαβαίνεις την κυβερνητική γραμμή ή τη στάση των στελεχών. Είναι αυτή η «κυβερνησιμότητα» που λείπει από την κυβέρνηση, σε όλα όσα αφορούν την καθημερινή ζωή.

Έλλειψη γνώσης

Υποψιάζεται κάποιος ότι η έλλειψη θέσεων, λύσεων και αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων βασίζεται και στην έλλειψη πραγματικής γνώσης για το πώς δουλεύουν τα πράγματα. Ακούς στελέχη που έχουν μία δημόσια θέση να αναπαράγουν κοινοτοπίες που άκουγες κι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, λες και ανακαλύπτουν την Αμερική. Και πιθανώς έτσι να νιώθουν. Αρχίζουν και καταλαβαίνουν ότι το κράτος λειτουργεί με διαδρομές που έχουν τεράστιο βάθος χρόνου, με νόμους πολύπλοκους και εγκυκλίους. Και τους κάνει εντύπωση. Θα μάθουν, αλλά πότε είναι το θέμα…

Και υπάρχουν και άλλα στελέχη που δεν δείχνουν και μεγάλο ενδιαφέρον για την πολύπλοκη πραγματικότητα, αλλά πιστεύουν ότι η ιδέα που είχαν όταν ήταν στην αντιπολίτευση μπορεί άνετα να δουλέψει τώρα που έχουν την εξουσία. Κι όταν δεν δουλεύει (γιατί δεν είναι υλοποιήσιμη πχ) πιστεύουν ότι υπάρχει μία συνομωσία εναντίον τους.

Ας επαναλάβουμε και αυτό που λέγαμε πέρυσι τέτοιον καιρό. Ο χρόνος έχει σημασία. Στην πολιτική ο χρόνος είναι συμπυκνωμένος. Η κοινωνία αντέχει και κάνει υπομονή αν βλέπει κάτι να κινείται. Και οι κυβερνήσεις κρίνονται από το πώς κυβερνάν κι όχι από το πώς θα ήθελαν να κυβερνάν.