Η επίσκεψη στην παλιά Παιδόπολη σου προκαλεί ένα δέος και μία αμηχανία. Δέος γιατί έρχεσαι μπροστά σε μία ολοκληρωμένη δομή, μια ολόκληρη πολιτεία που είχε προβλέψει για τα πάντα ώστε να κάνει τη ζωή των παιδιών πιο εύκολη. Από τα δωμάτιά τους και τους χώρους ψυχαγωγίας μέχρι τις κουζίνες και τις τεχνικές εγκαταστάσεις. Αν προσθέσεις και το εκπληκτικό σημείο που συνδυάζει τη φύση με την εγγύτητα στο κέντρο της πόλης, καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε έναν ξεχωριστό χώρο.

Εγκατάλειψη

Η αμηχανία προκαλείται από την εγκατάλειψη. Όλα μοιάζει σαν να έχουν εγκαταλειφθεί πριν από μερικούς μήνες. Σαν να αποφάσισαν να πάνε ένα ταξίδι,  μία μετακόμιση που έπρεπε να γίνει γρήγορα. Σε ένα τοίχο υπάρχουν ακόμα τα κάδρα με τις εκδηλώσεις των παιδιών, σε φωτογραφίες σαν αυτές που όλες οι οικογένειες έχουν για τη διαδρομή μέσα στο χρόνο των παιδιών τους.

Δεν ξέρουμε σήμερα τι σκεφτόταν το κράτος όταν έκλεινε την Παιδόπολη. Λογικά, το κόστος λειτουργίας δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες που κάλυπτε. Προφανώς υπήρχε ένας λόγος για να κλείσει μία τέτοια δομή. Αυτό που σε εκπλήσσει όμως είναι ότι αφέθηκε στην τύχη της στη συνέχεια. Κι αυτό συμβαίνει και με πολλά άλλα κτίρια στην πόλη με εμβληματικότερο το παλιό πανεπιστήμιο της Δομπόλη που πολύ το θυμόμαστε ακόμα να λειτουργεί στα μέσα του ’90.

Και στη συνείδηση

Γιατί όταν κλείνει μία δομή, εγκαταλείπεται και το κτίριο; Κανονικά το κράτος θα όφειλε να κρατάει τις εγκαταστάσεις λειτουργικές μέχρι να αποφασιστεί η συνέχεια. Εδώ δεν έχει γίνει αυτό, όπως δεν ελήφθη ποτέ απόφαση και για τη συνέχεια. Η δημόσια περιουσία έτσι απαξιώνεται, χάνει την αξία της κι αν τύχει και επιλεγεί αργότερα για νέα αξιοποίηση απαιτεί πολύ μεγαλύτερους πόρους. Επιπλέον, η υλική απαξίωση φέρνει και την απαξίωση στη συνείδηση του πολίτη. Εύκολα θα πει κάποιος 15 χρόνια μετά, αφού δεν το κάνουμε τίποτα το κτίριο ας το πουλήσουμε σε έναν ιδιώτη. Κι ο ιδιώτης που θα έρθει θα το πάρει πολύ πιο κάτω από την αξία του πια, αφού θα πρέπει να το ανασκευάσει ή γιατί θα βρίσκει σε αδυναμία το κράτος.

Το φταίει;

Είναι η διαρκής αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους για τη δημόσια περιουσία. Αλλά είναι και ο αρχοντοχωριατισμός που λέει ότι θα φτιάξω καλύτερα και μεγαλύτερα κτίρια, με λεφτά άλλων βέβαια. Που στην περίπτωση της Ευρώπης μας τέλειωσαν. Και μείναμε να χρωστάμε και να μην έχουν και εργαλεία στα χέρια μας, όπως κτίρια, υποδομές και δομές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη συγκυρία.

fkaramitsos@yahoo.gr