Με φωτογραφικές λήψεις από όλα τα χρονικά στάδια παραγωγής του αλατιού, σε ένα χρονικό διάστημα πέντε ολόκληρων μηνών, ο Πολυδεύκης Ασωνίτης, ολοκλήρωσε και παρουσιάζει την φωτογραφική του έκθεση με τίτλο «Και εγένετο άλας» στις εγκαταστάσεις της Photometria στα Γιάννενα.

Το απόγευμα της Πέμπτης έγιναν τα εγκαίνια της έκθεσης που θα λειτουργεί από την Πέμπτη μέχρι την Κυριακή από τις 17.00 έως τις 21.00.

Οι φωτογραφίες του Πολυδεύκη Ασωνίτη έχουν τραβηχτεί αποκλειστικά από την αλυκή Τουρλίδας, όπου εδρεύει και λειτουργεί το Μουσείο Άλατος, το πρώτο και μοναδικό θεματικό του είδους του μουσείο στην Ελλάδα και παρουσιάζουν όλα τα στάδια παραγωγής του αλατιού, από την διαμόρφωση των «τηγανιών», την περισανίδωση και  το πότισμα μέχρι την εξόρυξη, την συγκομιδή και την δημιουργία των αλωνιών με τις γνωστές πάλλευκες πυραμίδες αλατιού.

Την εκδήλωση «έντυσε» μουσικά η Μαρίνα Δημητριάδου, με σόλο φαγκότο σε μπαρόκ μελωδίες.

«Οι λευκές πυραμίδες των αλυκών σχηματίζονται από το νερό και τον αέρα. Στοιχεία της φύσης, που συνεργάζονται αρμονικά για να μάς προσφέρουν το πολύτιμο αγαθό, το αλάτι.

Όλα μία μαγεία. Η φύση, τα χρώματα του θαλασσινού νερού, που άλλαζαν σταδιακά από μπλε σε κόκκινα και μωβ, τα γεωμετρικά σχήματα των «τηγανιών», όπου θερμαίνεται το νερό, η αέναη χορευτική κίνηση των εργαζομένων αλυκάριων, τα πρωταρχικά εργαλεία όπως το φτυάρι, η εμφάνιση των μηχανών και των ιμάντων μεταφοράς του αλατιού.

Μέρα με τη μέρα, εποχή με την εποχή, από τον Απρίλιο μέχρι και αρχές Οκτωβρίου έπαιρνα τον δρόμο για το Μεσολόγγι για να πετύχω τις καιρικές συνθήκες. Έμεινα μέχρι τα πρωτοβρόχια για να καταδείξω, για πρώτη φορά, τη διαδικασία παραγωγής αλατιού και με συνθήκες βροχής, τότε που μεγαλώνει η αγωνία μήπως και λιώσει το αλάτι και χαθούν τόνοι απ’ αυτό.

Μια μέρα, το νερό έγινε κόκκινο και θύμιζε το αίμα στον Νείλο. Ένα εικαστικό τοπίο εμφανίστηκε μπροστά μου. Σα να ήμουν σε έκθεση ζωγραφικής.

Τότε φανερώθηκαν οι λευκοί κρύσταλλοι. Ήταν σκληροί και πλήγωναν τα πόδια. Μία κατακόκκινη μηχανή άρχισε να κόβει το αλάτι σε λωρίδες, να το θρυμματίζει και να το φορτώνει στους μεγάλους ιμάντες μεταφοράς προς το χωνί και από εκεί στα φορτηγά.

Φόρτωμα, ξεφόρτωμα και μετά άρχισαν να σχηματίζονται οι τεράστιες λευκές πυραμίδες. Ήταν σαν τη δημιουργία του κόσμου. Ένας ιερός και ευλογημένος χώρος με ιερείς τους επιστάτες και τους εργαζόμενους σε μία καθημερινή φυσική λειτουργία», αναφέρεται σε σημείωμα του κ. Ασωνίτη για την έκθεση.