Ένα σχέδιο αντιμετώπισης του εθισμού στο διαδίκτυο των νέων βάζει μπροστά η κυβέρνηση παρουσιάζοντας αρχικά τους βασικούς στόχους και ηλεκτρονικές εφαρμογές. Αναγνωρίζει δε, ότι δεν είναι δυνατή μία πολιτική καθολικής απαγόρευσης στους ανήλικους, που και να εφαρμοζόταν άλλωστε θα είχε μηδαμινά αποτελέσματα.

Κατά καιρούς η κυβέρνηση ανακοινώνει διάφορα προγράμματα για μείζονα κοινωνικά ζητήματα που βρίσκονται στην αιχμή της επικαιρότητας. Αποτελέσματα πάντως που να αλλάζουν ριζικά την εικόνα, δεν έχουμε και τόσο ευκρινή. Πόσο έχει αλλάξει η κατάσταση με τις εξαρτήσεις ή με τη βία; Τι γίνεται με την παχυσαρκία; Πώς αντιμετωπίζεται το μπούλινγκ; Αυτά είναι θέματα που απασχολούν την κοινωνία και έχουν βρεθεί στο επίκεντρο ανακοινώσεων πολλών κυβερνήσεων τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

Από μόνες τους οι κυβερνήσεις κατά πρώτον δεν μπορούν να λύσουν τα κοινωνικά προβλήματα. Χρειάζονται και τη συμμετοχή της κοινωνίας. Κι όσο κι αν αυτό ακούγεται κοινότοπο, είναι το κλειδί για την επιτυχία κάθε πολιτικής.

Στην προκειμένη περίπτωση, αλλά και σε άλλες που έχουν να κάνουν με συμπεριφορές, όπως η αυξημένη χρήση του δικτύου, είναι φανερό ότι η χρήση μερικών εφαρμογών, δεν αρκεί, δεν φτάνει. Γιατί όλοι μας γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο και έχει να κάνει με τις ανάγκες που δημιουργούνται και το πώς καλύπτονται. Πώς καλύπτει την ανάγκη για επικοινωνία και διαπροσωπικές σχέσεις ενός νέου ανθρώπου ή και όλων μας;

Ακόμα μεγαλύτερο αποκαλύπτεται το πρόβλημα της ισότητας στις ευκαιρίες και τις δυνατότητες. Το παιδί μίας φτωχής οικογένειας έχει πολύ λιγότερες ευκαιρίες πρόσβασης στη γνώση, την ψυχαγωγία και τις εμπειρίες του σύγχρονου κόσμου και επιχειρεί να τις καλύψει με κάθε δυνατό μέσο. Η χρήση του κινητού για το διαδίκτυο από όλους δίνει αυτή την αίσθηση της ισότιμης πρόσβασης.

Αλλά και όλα τα παιδιά και οι νέοι έχουν ανάγκη μία προσωπική διαδρομή στην ανακάλυψη της ζωής και σε όσα ικανοποιούν τις προσδοκίες τους.

Το πώς θα το κάνουν αυτό, με ποιες αντοχές και ανθεκτικότητες και ποιες αξίες, δεν έχει να κάνει μόνο με κάποιον έλεγχο στη χρήση των τεχνολογικών μέσων, αλλά με το πώς μεγαλώνουν μέσα στην οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία. Κι εκεί είναι και το βασικό σημείο που θα έπρεπε να συζητάμε και μάλλον αποφεύγουμε να το κάνουμε. Και είναι και το σημείο στο οποίο προσκρούουν και οι κάθε λογής καλές ιδέες που προσπαθούν να προσεγγίσουν την επιφάνεια των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr