Η συγκλονιστική υπόθεση χρόνιας κακοποίησης και βιασμού της Ζιζέλ Πελικό στη Γαλλία, προκαλεί τρανταγμούς σε παγκόσμιο επίπεδο, με την ίδια να δημιουργεί και ένα νέο πρότυπο ηθικής στάσης, του ανθρώπου που στέκεται όρθιος απέναντι στη βία και περνά την απαξίωση και την ντροπή στην πλευρά του βιαστή και κακοποιητή.

Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτονόητο κάτι τέτοιο.

Χρειάστηκε σε μεγάλο βαθμό η απόφαση του γαλλικού δικαστηρίου που ανακοινώθηκε χτες και έκρινε ένοχο τον σύζυγό της για την επί δεκαετία νάρκωση και βιασμό της όπως ένοχοι κρίθηκαν και οι 50 συγκατηγορουμένοί του οποίοι συμμετείχαν στο κάλεσμά του για τον βιασμό και την κακοποίησή της.

Ακόμα και οι λέξεις είναι πολύ δύσκολο να περιγράψουν το έγκλημα που συντελέστηκε τόσο μαζικά και για τόσα πολλά χρόνια. Είναι τόσο αποτρόπαια αυτή η υπόθεση που θα μπορούσε να θεωρηθεί περιθωριακή, να μπει στην άκρη της αποσιώπησης και του τρόμου. Πώς να σχολιάσεις κάτι που σε υπερβαίνει τόσο πολύ; Θα προτιμούσες να μην ήξερες τίποτα.

Κι εκεί ήταν που παρουσιάστηκε η Ζιζέλ Πελικό, μέσα στην δικαστική αίθουσα, που μίλησε ανοιχτά για το τι συνέβη, που ζήτησε να είναι δημόσια η δίκη, να παρουσιαστούν όλα, να μην μείνει τίποτα κρυφό. Έδωσε πρόσωπο στη βία, την κατονόμασε. Και ήρθε το δικαστήριο να αποδώσει δικαιοσύνη, να ορίσει με νομικό τρόπο το άδικο και το μέγεθος της βίας. Κάτι που ήδη προκαλεί αντιδράσεις γιατί θεωρείται ότι οι ποινές είναι μικρές σε σχέση με το μέγεθος της κακοποίησης που υπέστη μία γυναίκα.

Το να περάσει η ντροπή στην πλευρά του θύτη, είναι μία κοινωνική κατάκτηση, μία πρόοδο για τον πολιτισμό μας. Το να μην μένει στη σκιά ένα έγκλημα βίας κατά ενός ανθρώπου είναι οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου, της απαραίτητης συνθήκης δικαιοσύνης που χρειάζεται κάθε κοινωνία για να υπάρχει και να συνεχίζει.

Κι έχει σημασία να γνωρίζουμε ότι ο βιασμός και η κακοποίηση δεν ανήκουν στη σφαίρα της εξαίρεσης. Αντίθετα και συχνά εγκλήματα είναι και αφορούν τους πάντες. Οι βιαστές, όπως έδειξε πολύ ανάγλυφα αυτή η υπόθεση, είναι «κανονικοί» άνθρωποι της διπλανής πόρτας που εντάσσουν στο καθημερινό τους πρόγραμμα την επίθεση σε έναν άλλο άνθρωπο, σε μία γυναίκα. Αυτή η κανονικότητα είναι που πρέπει να σπάσει. Αυτή η δυνατότητα που έχουν οι βιαστές να νιώθουν ότι μπορούν να βιάζουν. Αυτός ο χώρος που μένει ανοιχτός στη βία.

Κανένας χώρος στη βία. Καμία κοινωνία δεν είναι δίκαιη και ελεύθερη όταν υπάρχουν άνθρωποι που υφίστανται βία.