Εύγε σε όσους είχαν την ιδέα και σε όσους την έκαναν πράξη, να φέρουν στο φως, κάποια από όσα έχουν βυθιστεί στην όμορφη Παμβώτιδα.

Πριν χρόνια μια άλλη ομάδα από το Κάστρο και το Μάτσικα, είχε βγάλει από τη Λίμνη μας, τραπέζια, καρέκλες. Κίνητρο αυτής της ομάδας ήταν η αγάπη για την πολύ γνωστή Παμβώτιδα, για τα κάλλη της, τις χάρες της, αλλά και για τους μακρινούς της θρύλους.

Η αγάπη για τη Λίμνη των Γιαννίνων με τα τόσα μυστικά της, που είναι άγνωστο γιατί τα κρύβει και όμως τα κρύβει για αιώνες. Για την Λίμνη που είναι πανέμορφη και γλυκιά, της φύσης ξέχωρο στολίδι.

Η αγάπη για την Παμβώτιδα που πότε είναι γαλήνια, πότε λαίμαργη ρουφήχτρα όχι μόνο νέων και πότε ψυχρή που καίει τα καλάμια της. Όταν την ταρακουνάει ο βοριάς ξερνάει τα φύκια της, που έτρεφε για μήνες ή χρόνια. Μια λίμνη με τις καταβόθρες της.

Δεν μπορεί να μην αγαπάς μια λίμνη που ασημώνει τα ουράνια, παιχνιδίζει με τα πουλιά, τα βουνά και τα καταφρονεμένα της βότσαλα!

Μια λίμνη δίδυμη αδελφή των Γιαννίνων, που μαζί κρύβονται, με μια άδηλη σχέση να τις ενώνει. Μια πόλη και μια Λίμνη που για χρόνια, δε λένε τα’ όνομά τους.

Εύγε σε όσους έφεραν στο φως μικρά μυστικά της Παμβώτιδας.

Εύγε σε όσους φροντίζουν για το δίδυμο Γιάννινα– Παμβώτιδα, μιας όασης για την ανάπαυση σώματος και νου.

Μ’ αρέσει η ζεστασιά αυτού του δίδυμου χώρου. Γιατί ο μύθος του πρέπει και τ’ άγνωστο του ταιριάζει.

Γιώργος Μακρίδης