Από τα πιο δύσκολα έργα σε μία ελληνική πόλη είναι αυτά που έχουν να κάνουν με το περιβάλλον και αυτά που έχουν να κάνουν με τις μετακινήσεις και τη βιώσιμη κινητικότητα. Το βλέπουμε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ποδηλατοδρόμους ή να φτιάξεις περιφερειακά πάρκινγκ, να δρομολογήσεις συγκοινωνίες με νέα οχήματα ή να φτιάξεις τραμ. Ακόμα και οι πλατείες γίνονται δύσκολα.

Η πρώτη δυσκολία που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι το πώς να κάνεις την επιλογή. Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να φτιάξεις έναν δρόμο ή πεζοδρόμια που πάντα υπάρχουν ανάγκες για δρόμους και πεζοδρόμια. Και δεν μπορεί να μένουν οι άνθρωποι σήμερα σε συνοικίες χωρίς δρόμους, όντως, οπότε αποτελούν προτεραιότητα.

Για να προσθέσεις εδώ σύγχρονες βιοκλιματικές πλατείες, νέες ασφαλείς παιδικές χαρές ή δίκτυα ποδηλατοδρόμων, αφενός χρειάζεσαι χρήματα που συνήθως δεν υπάρχουν, αφετέρου, πρέπει από κάπου αλλού ίσως να κόψεις έργα, αφού δεν μπορεί να γίνουν όλα ταυτόχρονα. Κι από πού να πρωτοκόψεις…

Είναι συνεπώς ένας συνδυασμός εξασφάλισης πόρων, επιλογών και δυνατοτήτων. Κι αυτό είναι τελικά ακριβώς θέμα πολιτικής. Γιατί πολιτική είναι οι επιλογές που κάνεις σε συνδυασμό με τις ανάγκες που υπάρχουν και τα εργαλεία που διαθέτεις.

Όταν μια πόλη σαν τα Γιάννενα παλεύει να φτιάξει έναν σύγχρονο Βιολογικό Καθαρισμό επί 15 χρόνια, είναι λογικό ότι πολλά άλλα έργα θα πάνε πίσω.

Οι πολιτικές επιλογές όμως, είναι ένα αυτόνομο πρόβλημα που θα πρέπει να συζητηθεί και να αντιμετωπιστεί. Γιατί από ένα σημείο και πέρα οι δήμαρχοι παύουν να επιδιώκουν την υλοποίηση των επιλογών και των σχεδίων τους και προσαρμόζονται στην πραγματικότητα που τους λέει ότι δεν έχουν πόρους, δεν έχουν προσωπικό, δεν έχουν περιθώρια.

Κι αυτό συνήθως είναι το τέλος των πολιτικών τους οραμάτων. Γιατί σπάνια βλέπεις πια δήμαρχο να παλεύει να υλοποιήσει το πολιτικό του όραμα.

Με την υπόμνηση πάντως ότι οι σήμερα οι δήμοι και οι πόλεις δεν έχουν ανάγκη πολύ μεγάλα έργα, όπως παλιότερα ήταν πχ οι αγωγοί αποχέτευσης, αλλά άλλες προκλήσεις πιο πολύπλοκες και λιγότερο «εμφανείς» όπως είναι η ψηφιοποίηση των υπηρεσιών, οι πράσινες δράσεις και η εξοικονόμηση ενέργειας κλπ.

Αλλά και σε αυτά τα πεδία θα περίμενε κανείς να υπάρχει διαθέσιμο ένα πολιτικό δυναμικό που να ονειρεύεται μία άλλη πόλη. Μία πόλη πράσινη, μία πόλη με πληθώρα εργασιακών επιλογών για τους πολίτες, μία πόλη πρότυπο στην παροχή Υγείας και την κοινωνική πρόνοια, μία πόλη υπόδειγμα για τη χαρούμενη ζωή των παιδιών στις γειτονιές, στα σχολεία, στην αναψυχή.

Θέλουν άραγε οι ελληνικές πόλεις να γίνουν υπόδειγμα έστω σε έναν τομέα; Ή απλώς προσαρμόζονται στον ρεαλισμό και στην αποδοχή του μεσαίου όρου και των χαμηλών προσδοκιών.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr