Έχοντας καλύψει δημοσιογραφικά και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις και σεμινάρια της Τροχαίας Ιωαννίνων με το Ινστιτούτο «Π. Μυλωνάς» κρίνουμε πως αυτή τη φορά ίσως είχε μεγαλύτερη αξία από τις προηγούμενες…

Τα ίδια ειπώθηκαν από τους διοργανωτές, πλην όμως το κοινό στο οποίο απευθύνθηκαν, ήταν διαφορετικής ηλικίας…

Όχι πως δεν είναι σημαντικό να γίνονται τέτοιου είδους σεμινάρια σε παιδιά 7-10 ετών, όμως είναι σίγουρα πολύ πιο σημαντικό να γίνονται σε παιδιά ηλικίας 12-15 ετών…

Γιατί πολλά από τα παιδιά που είδαμε χθες στο γυμναστήριο του ΠΕΑΚΙ στη Λιμνοπούλα, μαθητές της Β’ και της Γ’ Γυμνασίου αντίστοιχα, κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης με ηλεκτρικά πατίνια και με ποδήλατα…

Αλλά κυρίως έχουν την άποψη, ότι οδηγώντας ένα ηλεκτρικό πατίνι αφενός δεν κινδυνεύουν γιατί είναι πολύ εύκολο στη χρήση του και αφετέρου πως δεν έχουν καμία υποχρέωση έναντι των άλλων οδηγών οχημάτων και των πεζών…

Είναι επομένως εξαιρετικής σημασίας κάθε άλλο παρόμοιο σεμινάριο που θα γίνει το επόμενο διάστημα να απευθύνεται σε αυτές κυρίως τις ηλικίες, γιατί είναι εκείνα τα παιδιά που πρέπει να αφομοιώσουν καλύτερα και γρηγορότερα από τον καθένα, ότι η κίνηση με ένα ηλεκτρικό πατίνι, ισοδυναμεί με την κίνηση ενός Ι.Χ ή ενός δικύκλου…

Και ο οδηγός – χρήστης έχει τις ίδιες υποχρεώσεις με τους άλλους οδηγούς και οφείλει να ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες…

Μας «επέπληξε» χθες ένας κάτοικος στην περιοχή του Βοτανικού προς την Ανατολή, γιατί δεν έχουμε κάνει ένα ρεπορτάζ για την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η επέκταση της Γεννηματά (μεγάλος δακτύλιος) όπου πέραν των άλλων υπάρχουν και τμήματα που δεν έχουν καν ασφαλτοστρωθεί…

Αφού του εξηγήσαμε πως κι εμείς και άλλοι συνάδελφοι έχουμε κάνει ρεπορτάζ στην περιοχή και για το δρόμο και για να βελτιωθούν αστοχίες της μελέτης (δε χρειάζεται να αναφερθούμε στο πως άνοιξαν οι προσβάσεις σε δεκάδες κατοικίες στο Βοτανικό από τη Γεννηματά που δεν προβλεπόταν στην αρχική μελέτη), του είπαμε, ότι μπορούμε να πάμε επιτόπου, οποιαδήποτε στιγμή και να καταγράψουμε μαζί με τους περιοίκους τα προβλήματα που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν…

Και να μας εξηγήσουν και οι ίδιοι τι ακριβώς συμβαίνει με το δρόμο και την κατάσταση στον βασικό άξονα και στις κάθετες οδούς ως τα όρια της Ανατολής…

Δε διακρίναμε κάποια ευμενή διάθεση ως προς την πρότασή μας, αφού μας κάλεσε να το αναδείξουμε μόνοι μας ως ρεπορτάζ…

Το οποίο μπορεί να γίνει, αλλά μπορεί κιόλας να αναδείξει και κάποιες άλλες πτυχές όπως του είπαμε…

Που θα μπορούσε να είναι για παράδειγμα, ότι ο δρόμος είναι υπό κατασκευή και κακώς – κάκιστα έχει «αποδοθεί» για να χρησιμοποιείται από τους περιοίκους και όποιον άλλον τύχει να βρεθεί στην περιοχή…

Δεν το έχουμε καταφέρει ακόμη ως κοινωνία (και βάζουμε και τον εαυτό μας μέσα προφανώς) να κάνουμε πράξη τη ρήση – υπόδειξη του Νικ. Καζαντζάκη, «να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ μονάχος μου, εγώ θα σώσω τον κόσμο»…

Θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια στην κα Μερόπη Τζούφη και τις κόρες της για την απώλεια του αγαπημένου τους, συζύγου και πατέρα αντίστοιχα…

Καμία απώλεια δεν αναπληρώνεται, όμως κάθε δικός μας που «φεύγει», εξακολουθεί να υπάρχει και να «ζει» μέσα από τις παρακαταθήκες του, τα χνάρια του και τις διδαχές του…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ