Τις κοινές τέχνες όλοι μπορούν να τις διδαχτούν και να τις υπηρετήσουν, ενώ, τις Καλές Τέχνες μόνο οι ταλαντούχοι είναι σε θέση να τις ασκήσουν. Αριστοτέλης    

Ανάμεσα σε αυτές τις δυο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχει μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που βγάζουν από τα χέρια τους αριστουργήματα, οι μερακλήδες.

Στη ζήση μου γνώρισα τον Τέλη Πιτένη και τους γιούς του, που έφτιαχναν αριστουργήματα από σίδερο.

Γνώρισα τον μπάρμπα- Θεόφιλο, τον Γιώργο Γάκη και τον Γιάννη Σουλιώτη που, όταν τους έδινες ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια, τα έκαναν καλύτερα από τα καινούργια.

Πάντοτε θαύμαζα και θαυμάζω τους τυπογράφους, αυτούς που έφτιαχναν κορνίζες, τους βιβλιοδέτες, τους ξυλόγλυπτες, χρυσοχόους… Αρκετοί από αυτούς ήταν  και είναι ταλαντούχοι, αλλά λίγοι μερακλήδες.

Ο Γιάννης ο πατέρας μου, ήταν σοβατζής (αμμοκονιαστής), αλλά μερακλής. Όταν σοβάτιζε έναν τοίχο και δεν του άρεσε, γκρέμιζε τα σοβατίσματα και τα έφτιαχνε πάλι. Όταν τελείωνε το σοβάτισμα ενός δωματίου, έβαζε κάποιον και λίγα καλοκαίρια εμένα να καθαρίζει, πολύ καλά το δάπεδο του δωματίου.

Έλεγε: «Η δουλειά που κάνουμε δεν πρέπει να είναι καλή, αλλά και να φαίνεται καλή και όμορφη».

Ήταν μερακλής και στο να φτιάχνει θαυμάσιες κορνίζες στα σπίτια.

Στις μέρες μας θαυμάζω τον φίλο μου τον Δημήτρη που με καλάμι φτιάχνει φλογέρες. Με ξύλο, προτιμάει το χρυσόξυλο, φτιάχνει σταυρουδάκια, καρδούλες, σκουλαρίκια… Όταν πετυχαίνει εκείνο που θέλει, έχει ένα χαμόγελο που το ζηλεύω και νοιώθει τόσο ευχάριστα που τον χαρακτηρίζω, ευτυχισμένο. Τραγουδάει παίζοντας τη φλογέρα του, που τη λέει «το καμάρι μου» και το πρόσωπό του λάμπει.

Από τους μερακλήδες υπάρχουν έργα. Δεν πρέπει να μείνουν στην αφάνεια.

Γιώργος Μακρίδης